Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu.
O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti...
🌺
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MENEKŞE & MEHMET
🌺
Sevgi şifadır, sevgi güçtür. Sevgi, değişimin mührüdür.
Hz Mevlana
🌺
Isparta/ Ağustos 2018 On yıl sonra...
Menekşe'den...
Elimdeki, nemli bezle sildiğim reçel kavanozlarını dikkatle tezgahın üzerine sıraladım. Her meyveden vardı fakat ağırlıklı olarak Gül reçeli yapardık annemle birlikte.
Babamdan anneme bağlanan maaş yetmiyordu. Annem severdi gül yetiştirmeyi. Hem terapi gibi gelir hem de bize ek kazanç sağlardı. Amcam bizi hiçbir zaman ihmal etmemişti para konusunda. Buket'e ne aldıysa aynısından bana da alır getirirdi. Bayramlık almaya hep birlikte giderdik. Yine de ona ne kadar az yük olursak o kadar iyi hissediyorduk kendimizi.
Bir aile gibiydik zaten. Birlikte yer birlikte içer çoğu zaman da birlikte uyurduk. Arkadaşa ihtiyacımız olmazdı hiç. Cihat abim, bizden beş yaş büyük olduğundan ve çalıştığı için aramıza nadiren katılırdı. Güçlü kalbiyle bizi koruyup kollardı. Hakkını hiçbir zaman ödeyemeyeceğim insanların içinde o da vardı.
Elimdeki iki kavanozla evden çıktım. Çiçek yengem ve Nuh gül reçelime bayılırdı. Çiçek yengem üç yıl önce kansere yakalanmış ve başarılı bir tedavi süreci atlatmıştı.
Ne var ki illet hastalık yakasını bırakmamakta kararlıydı. Bir kız çocuğuna hamile olduğunu öğrendiği gün kanserin üç yıl sonra yeniden nüks ettiğini de öğrenmişti. Ne sevinebilmiş ne de doğru düzgün üzülebilmiştik. Hamile olduğu için yalnızca gebeliğinin 35. Haftasına kadar tedavi görebilecekti.
Gebe kalması mucizeydi doktorlara göre. Mucizeler ansızın gelirdi. Beste bizim minik mucizemiz olacaktı ben inanıyordum. Adını ben ve Nuh seçmiştik. Daha doğrusu kurada çekmiştik.
Amcamların evine girdiğimde içeride kimsenin olmadığını gördüm. Buket okuldaydı. Çiçek yengem amcamın yanında bağda olmalıydı. Cihat abim, geç saatlere kadar sanayiden gelmez Nuh'sa harp okuluna hazırlandığı için çatı katında oluşturduğu spor odasından çıkmazdı. Daha ne kadar şişirecekti bedenini bilmiyordum ama içtiği şeylerin sağlığını olumsuz etkilemesinden endişe ediyordum.
Yukarından gelen seslere bakıp güldüm. Yine kum torbasına işkence ediyordu koca oğlan. Devamlı çalıştığı için on yedi yaşındayken bile yirmi beş yaşında bir adamın görüntüsüne sahipti Nuh. Lisede peşime takılan erkeklerin üzerine panter gibi atıldığı için kimse yanıma yaklaşmaya cesaret edemezdi. Eski günlerimizi anımsayınca yüzüme keyifli bir gülümseme yayıldı.
