Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu.
O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti...
🌺
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük Menekşe❤️
🌺
Allah zirveyi nasip edeceğine yokuş tırmandırır.
Sen varken yüreğimin içinde hep bir düğün var canımın içi. Sen yokken dört yanım duvarlarına acı sinmiş bir yas evi.
🌺
Banadikkatle bakmaya devam eden yaşlı kadına bakarken çehresini inceledim.
Gözleri maviydi. Gök mavisi gibi parıldıyordu. Başında yeşil bir örtü vardı ve üzerinde rengi soluk siyah bir elbise. Kadının tanıdık siması kalbime bir kor düşürmüştü. Oysaki bu kadını tanımadığıma emindim. Bir şey vardı ki bedenimi derinden sarsmıştı. Bu yaşlı kadın bana benziyordu.
İnsan insana benzerdi değil mi? Bana doğru bir adım daha atınca bu kez tepkisiz kaldım. "Korkma benden," dedi ağlamaklı. "Benden sana zarar gelmez güzel yavrum."
Başımı iki yana salladım. Anlamıyordum. "Beni nereden tanıyorsunuz?"
"Menekşe kızım bak ben..."
"Sarı civciv!" Nazlı ve Buket'in sesini duyunca arkamı döndüm. Telaşla bana doğru geliyorlardı. Yaşlı kadın onlara bakıp yüzünün yarısını başındaki örtü ile kapatıp uzaklaştı. Arkasından bakarken kafamın içi kördüğüm olmuştu. Tanıyordu. Bana kızım demişti. Ailemden hayatta olabilecek birilerinin ihtimali hem çok canımı yakmış hem de kalbimde amansız bir heyecan bahşetmişti.
Kızlar önümde nefes nefese durunca Buket kaşları çatık giden kadına bakıyordu. "Kimdi o konuştuğun Menekşe?"
"Bilmiyorum. Tanımıyorum ki zaten sizi görünce gitti."
