Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu.
O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti...
🌺
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne varlığa sevinirim ne yokluğa yerinirim. Aşkın ile avunurum, bana seni gerek seni...
Yunus Emre
🌺
"Nuh!"
Elimi omzuna yavaşça dokundurdum. Mezarlıktaydık. Çiçek yengemin mezarının yanıbaşındaydık. Evden çıkarken mezarlığa geleceğimizi hiç ama hiç düşünmemiştim çünkü Nuh annesi öldüğünden beri bir kez olsun mezarına gelmemişti.
Onunla vedalaşamamıştı, onu bir türlü gömemişti içinde. Hiç unutmuyorum bana bir keresinde, 'Onun toprağını görürsem annemi gerçekten öldürürüm Menekşe,' demişti. 'Annem benim yüreğimde yaşamaya devam ediyor. Nasıl kabul edebilirim ki gittiğini?'
Nuh, gerçeği artık kabul etmişti. Mezarın başına çaresizce diz çöküşüne yüreğim dayanmamıştı. Bir avuç toprağı ellerinin arasında sıkarken ifadesizdi. Korkuyordum. Sanki nefes bile almıyor gibiydi. İçim parçalanıyordu, içim gidiyordu acı çektiği her saniye. Beni de öldürüyordu böyle yaparak.
Nuh hep güçlü bir çocuk olmuştu. Ya da öyle görünmeye çalışmıştı bilmiyorum. Bildiğim tek şey şu anda bütün gücünü yitirmiş gibi göründüğüydü. "Nuh," dedim yanına çöküp kollarımı omuzlarıma sararken. "Canım Nuh'um." Bedeni kaskatı kesilmiş gibi kıpırtısızdı.
"Menekşe," dedi kuru bir sesle. "Annem gerçekten gitmiş." Kalbime bir hançer sapladı sözleri. Öyle amansız bir sancı girdi vücuduma. Gözlerinin ıslandığını görünce yüreğim cayır cayır yandı. Yüreğim alev alev yandı ve boğazıma bir düğüm atıldı. "Annem gerçekten bizi bırakmış."
"Nuh..." Dizlerimin üzerinde doğruldum ve ona deva olmak istercesine baktım. "Tutma kendini lütfen ağla." Elimdeki mendille hiç düşünmeden terli alnını sildim. "Acına ortağım ne olur atma içine canımın içi." Nuh benim sevdamdan önce canımdan candı. Bir tek ona dayanamazdım bir tek ona kıyamazdım. Çocukluğumdan beri onun yeri bambaşkaydı. O her şeyden önce en yakın dostum, arkadaşımdı.
"Menekşe." Karşımda küçük bir oğlan çocuğuna dönüşmüştü. Burnunu çekerken elinin tersi ile gözlerini sildi. "Menekşe sen olmasan ben ne yapardım?" Beraber ağladık. Dakikalarca birlikte ağladık. Nuh annesinin cenazesini bugün yapmıştı. Onu bugün gömmüş ve onunla bugün vedalaşmıştı. "Sen bize cennetten mi gönderildin dağ çiçeğim?"
Gülümsedim ve elimin tersi ile gözyaşlarımı sildim. "Bana verdiğin sözün hala arkasında mısın koca oğlan?"
Gözlerini silerken güldü. "Asker sözü verdik kızım. Erkek adam verdiği sözden dönmez."
Seni hiç bırakmayacağım. Nerede olursam olayım bana ihtiyacın olduğu her anda yanında olacağım. Hep başınıza bela olacağım. Evleneceğiniz adamların, karşıma çıkardığınız ilk anda canına okuyacağım. Bilirim yapardı.
