Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu.
O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti...
🌺
...
Bir gülsen de tomurcuklansa şu kalbimin gül ağacı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her imtihanın sonunda mutlaka bir mükafat vardır. Tüm mesele sabır ve tahammülde.
Yusuf suresi...
🌺
Söylemiştim sana gitme gönlünün sahiline...
Nahçıvan'dan Isparta'ya döneli bugün iki gün olmuştu. Herkeste düğün için bir telaş varken benim içimdeki heyecanın sebebi iki gün önce sevdiğim adama kavuşmamdı.
Yürümüyor adeta uçuyordum. Kanatlarım ruhumdan çıkmış beni yerden kesmişti.
Sevdiğime kavuşmanın huzuru ile çırpınan kalbimi nasıl sakinleştireceğimi bilmiyordum. Ben şimdi Menekşe Tozkoparan'dım. Nuh Tozkoparan'ın oyun arkadaşı, can yoldaşı, dostu, sırdaşı, aşkı, karısı...
Onun için binlerce sıfat sıralayabilirdim. O benim ömrümün yegane parçasıydı. Yalnızca bu dünyada değil ahiretime de yoldaş olmasını istediğim tek adamdı. Ne Menekşe Nuh'suz ne de Nuh Menekşe'siz bir anlam ifade etmiyordu. Edemezdi. O benim cehennemden sonra kavuştuğum cennetimdi.
Döndüğümüzden beri köşe bucak kaçtığım, yanındayken renkten renge girdiğim ve uzun süre gözlerinin içine bakamadığım bir heyecanla mücadele ediyordum 48 saattir. Bu ikinci hissedişimdi böyle. Kalbime söz dinletemediğim ikinci andı. Nuh'la birbirimize olan hislerimizi öğrendiğimizde de böyle olmuştum.
Hem onu çok özlüyor hem de karşılaştmaktan yan yana gelmekten deli gibi korkuyordum.
O gece bir kez yakınlaşmıştık ve o andan beri köşe bucak kaçıyordum. Bu da onu deli ediyordu. Hoş ev o kadar kalabalıktı ki istesekte baş başa kalamıyorduk.
Dışarıda ılık bir rüzgar ve pırıl pırıl güneş vardı. Evdeki kalabalıktan kaçmak için bahçeye çıktım. Nuh ve Cihat abimin düğünümüzün olacağı salona bakmak için gittiğini biliyordum.
Onlar dönmeden arka bahçeye son diktiğim güllerimin bakımını yapmak istiyordum. Zaten evde kimse bir şeye dokundurmuyordu. En azından nefes almak için bu fırsatı değerlendirmek istiyordum.
Annem mutluydu. Mutlu ve daha iyiydi. Nefes almak için gün içinde daha az oksijene ihtiyaç duyuyordu artık. Onunla ne kadar vaktimin olduğunu Allah'tan başka kimse bilmezdi yine de kalan günlerimizin daha huzurlu geçeceğini bilmek omuzlarımdaki yükü hafifletiyordu.
Üst kata yerleştikleri için istediğim zaman görebiliyordum onu. Artık iki annem vardı ve bu beni çok mutlu ediyordu. Varlıklarına binlerce kez şükrediyordum. Kim fazla sevgiden şikayet edebilirdi ki?
