Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu.
O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti...
🌺
...
Yaslan göğsüme sevdiğim benim gönlüm gök gibidir...
Erdem Bayazıt
🌺
İnsanoğlu bir solukluk. Dünü var bugünü belirsiz yarını belki de hiç yok. Fani işte, her anı ani derdi anneannem. Vaktinde yaşamak gerekirdi her şeyi. Ertelemeden geciktirmeden.
Neyi yanlış yapmıştık? Ya da hata neredeydi? Benim Nuh'a verdiğim fazla tepki mi, yoksa onun benden herkes gibi gerçeği saklayıp Simay'dan öğrenmeme sebep olması mı? Yanlış neredeydi ben bilmiyordum. Bildiğim tek şey yüreğime batan nefes dahi almama izin vermeyen o ağrı.
Beni dünyaya getiren adamın Mehmetçiğimi şehit edenlerden biri olduğunu düşünmek tarifi mümkün olmayan bir acı bırakmıştı içime. Ben bir teröristin kızı mıydım? Bu mümkün olabilir mi? Hayır bu doğru değil! Ben Mehmet Tozkoparan'ın kızıyım. Başka bir babam yoktu benim.
Gözlerim yolumuza koyulmuş kapanda takılı kalmıştı. Arabanın lastiklerini parçalamış ve Nuh'a arabanın hakimiyetini kaybettirmişti. Nasıl çıkmıştı karşımıza o engel bilmiyordum. Tek bildiğim içinde sevdiğim adamla yoldan çıktığımız ve hangimizin sağ çıkacağını bilmediğim bir kazaya doğru sürüklendiğimizdi. "Hayır!"
Başımda bir ağrı ve kulaklarımda müthiş bir çınlama vardı. Koku. Berbat bir benzin kokusu genzimi cayır cayır yakıyordu. "Menekşe'm," diyordu Nuh'un giderek netleşen sesi. Şükürler olsun ki yaşıyordu, yaşıyorduk. "İyi misin güzelim? Ne olur aç gözlerini. Ömrüm aç gözlerini hadi yapma bunu bana."
"Nuh!" Başımın altında hava yastığı vardı. Kendimi saniyeler içinde sevdiğim adamın kolları arasında buldum ve temiz havanın tenime dokunması gecikmedi. Havadan da iyi gelen bir şey varsa o da Nuh'un alnıma dokunan dudaklarından sızan soluktu.
Defalarca öptü. Hem öpüyor hem taşıyordu. "Kurban olurum seni verene. Çok şükür güzelim. Rabbime binlerce kez şükürler olsun." Sesi yüreğimi titretmeye yetmişti. Ona karşı aşkım ne kadar büyükse kırgınlığımda o kadar büyüktü. Ona hak vermiyor değildim fakat böyle öğrenmeme izin vermemeliydi.
Bir şeyler söylemem için gözlerimin içine bakıyordu. Alnındaki yarayı görünce canım çok yandı. "Nuh başın..."
Dudaklarını yeniden saçlarıma bastırdı. "Bir şey söyleme lütfen. Yorma kendini." Sağ bileğimde şiddetli ağrı vardı ve giderek artıyordu. Öyle korkmuştum ki kollarının arasında bir kuş gibi titriyordum. Yüzümdeki ifadeye bakınca onun da yüzünde acı bir ifade belirdi. "Ağrı nerende Menekşe'm?"
