Patron: Yanımdayken böyle konuşamıyordun, uzaklaşınca sana bi' cesaret geliyor galiba.
Ben: Diyelim ki, yanında seninle böyle konuştum. Deli gibi kızdırdım, hiç sevmediğin şeyleri yaptım, kötü sözler söyledim. Ne yaparsın?
Patron: Kendini altımda...
WhatsApp kanalım hariç hiçbir bilgi vermemiştim ve gitme sebebimi o gün açıklayamadım. Şimdi söylemek istiyorum.
Ben evlendim☺️
Hem de muhteşem bir adamla🫠
Kendi ela gözlü gözlüklü Gökhan'ımı buldum, dilerim dileyen herkes de bulur.🤓
Ve son olarak, cidden çok haklısınız, ben bile yazarken Gökhan yazmaya o kadar alışmışım ki, hala daha Efe yerine Gökhan yazdığım oluyor 😅
Insta/1hadizade
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evlenmek mi? Buna hazır değildim. Bunu ona söyleyecek cesaretim olmasa da, onunla alelacele nişanlanmış olmamdaki en büyük sebebi de kendisi çok iyi biliyordu. Hatta ayrılmamıza rağmen, bunu herkesten saklamamızın sebebi de buydu. Birlikte olmuş olmamız, hemen evlenmemiz gerektiği anlamına mı geliyordu? Üniversitenin ilk yılında evlenmek konusundan pek emin değilim. Hem, onu biraz daha tanımaya ihtiyacım var. Gökhan'ı bile tam tanıyamamışken, Efe ile nasıl evlenebilirim ki? Bunu onunla konuşmam gerekiyor.
''Tamam, hazırlan çıkalım o hâlde.'' deyince yanından kalkıp odaya geçtim.
Üzerime beyaz, ince askılı bir bluz ve mini kot etek geçirip, saçlarımı omuzlarıma saldım. Bugün hava bayağı serin olduğu için, ince bir hırka da aldıktan sonra, telefonumu da çantama atarak odadan çıktım. Efe beni görür görmez baştan aşağıya süzdü. Merak ediyordum, o da Gökhan gibi bir tepki verecek mi diye. Gökhan, bu eteğin yarısını içeride mi unuttun, derdi. Efe, beni baştan aşağıya beğenir bakışlarla süzdükten sonra hafifçe tebessüm ederek, ''Fazla güzel olmuşsun,'' dedi.
''Teşekkür ederim, çıkabiliriz.'' dedim. Böylece Tuana ve Samet'i de baş başa bırakmış olacaktık. Onların da baş başa kalıp konuşmaya ihtiyacı vardı.
Evden çıkıpasansöre bindik ve aşağıya indiğimizde, Gökhan'ın siyah BMW marka arabasınınapartmanınönündeolduğunugördüm. Arabanınyanınayaklaşırken, "Araba Gökhan'a ait sanıyordum," diyerek takıldım ona.
"Öyleydi," dedi, kapıyı benim içinaçtı ve durup gözlerimebaktı, "ama hoşuma gitti ve satınaldım."
Kaşlarımı kaldırarak karşılık verdikten sonra geçip oturdum. O da az sonra sürücükoltuğunayerleşiparacıçalıştırdı. Yanımda bambaşka bir adam vardı sanki, o kadar yabancı geliyordu ki... Ve bir o kadar da tanıdık.
