Calico to pozornie zwykła, nieco leniwa dziewczyna, która marzy o odnalezieniu swojego miejsca w świecie. Jej spokojne życie zmienia się dramatycznie, gdy przypadkiem natrafia na przerażającą, żądną krwi istotę. Potwór naznacza ją jako kolejną ofiar...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Obiecałeś, że pożyczysz mi książkę – powiedziała Calico. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że słowa przepełnione były dziwacznym wyrzutem. Dziewczyna niepewnie stała w sypialni demona; struchlała i oczekująca kary, wymierzonej od całego wszechświata.
Illian tylko uśmiechnął się w odpowiedzi i udawał, że nie zauważa jej podpuchniętych oczu. Musiała płakać niedawno. Demon znalazł wolumin o Spustoszycielu i podał nastolatce.
– Miłej lektury.
– Dzięki.
Calico wciąż stała w miejscu.
– Jakim cudem wciąż masz taką dojebaną sypialnię? – zapytała, rozglądając się dookoła.
Illian parsknął śmiechem. Jego pokój był jednym z największych, wypełniony przepychem i splendorem, w którym tak rozmiłował się Likurg. Calico była pewna, że w pomieszczeniu znajduje się szereg pamiątek i ozdób od pana domostwa.
– Cóż, on nie zawsze odbiera wszystko. Czasami coś zostawia... Ot, żeby bardziej zabolało, albo żeby wciąż żyć obawami, że jest coś, co możesz stracić – odparł spokojnie. – No i tutaj przyjmuję jego gości. Chyba nie myślisz, że chcieliby robić to w schowku na miotły.
Dziewczyna speszyła się.
– Illian...?
Popatrzył na nią ze zdziwieniem.
– Tak?
– Mogę tu chwilę zostać?
Skinął głową i wskazał na masywne łoże z baldachimem, aby usiadła. Sam zajmował fotel z krwistoczerwonym obiciem.
– Napijesz się czegoś? – Demon wstał i nie czekając na odpowiedź, wyciągnął z kredensu smukłą flaszkę oraz dwa kieliszki. Postawił na stoliku, odkorkował, polał i podał dziewczynie.
Miód pitny. Słodki, aromatyczny i cudownie uderzający do głowy.
– Illian... – zaczęła znów Calico. Widząc na sobie uważne spojrzenie, zapytała. – Jak tu trafiłeś?
Demon westchnął głośno.
– Tak jak wszyscy inni... Kłopoty, sprawa na granicy życia i śmierci, i miłosierny wybawiciel, proponujący pakt. Nic wielkiego.
– Z każdym było tak samo?
– Mniej więcej. – Illian przez chwilę delektował się smakiem alkoholu. – Chyba tylko Margo jest tu z własnej woli. O ile można tak to nazwać.
– Jak to?
Calico przypomniała sobie przepiękną demonicę, ubraną w złotą suknię.
