"තරූ.. තරූ...
මෙහෙ වරෙන්!"
අම්මාගෙ සද්දෙට කාමරේට වෙලා පොතක් කියව කියව හිටපු මං ගැස්සිලා ගියා. අම්මගෙ සද්දෙ හැටියට නම් යකාම නැගලා ඉන්නෙ.
මට චූ බරක් වගෙත් දැනෙන්න ගත්තා.
ඒත් අම්මා කාමරේට එන්න කලින් මං එලියට යන එක ඇඟට ගුණයි. නැත්තම් පාඩම් නොකර පොත් කියව කියව ඉන්නවා කියලත් ගුටි කන්න වෙනවා අන්තිමේ.
ඉතින් මං සද්ද නැතුව එලියට ගිහින් අම්මා ඉස්සරහින් හිට ගත්තා. එච්චරයි.
'ඇයි අම්මෙ?'
'මොකද වුනේ?'
ඕවා අහන්න යන්නෙ නෑ මං. අම්මා වුනත් මට මෙහෙම වහලෙකුට වගේ කතා කරන එක ගැන මට තියෙන්නෙ තරහක්. ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා නම් ඒක වැදගත් විදියට කතාබස් කරන්න ඕනෙ. ඒත් ඕවා අපේ අම්මලාට උගන්නන්න පුළුවන් නම් බැරියැ.
"තරූ! උඹ මොකද අද සේරසිංහ මහත්තයලගෙ ගෙදර ගියේ?"
අම්මා අහන්නෙ ගිනි පිඹ පිඹ.
"මං විතරක් නෙමේ. ලකල්, සඳලි, සෙහස් හැමෝම ගියා. දිදුනි තමයි එන්න කියලා කතා කලේ."
"ඒත් දන්නවා නේද ධ්‍යාන් අයියට විභාගෙ ලඟයි කියලා. ඔය ළමයි එහේ කෑගහ ගහ දැඟලුවාම ඒ ළමයා කොහොමද පාඩමක් කරගන්නෙ?
අද මූණටම මුණ ගැහිලාත් සේරසිංහ මහත්තයයි නෝනයි දෙන්නම ඔරවගෙන ගියේ. මං බැලුවා මොකද කියලා. පස්සෙනෙ දන්නෙ උඹලා කරලා තියෙන විනාසෙ!"
අපෝ ඉතින් අපේ අම්මටත් මල විකාර! ඒ මිනිස්සුන්ට පණ බය!
අපි දිදුනිගෙ කාමරේ ඇතුලෙ ඉඳන් සෙල්ලම් කලා ඇරෙන්න කෑගැහුවෙ කවද්ද? ඒ මහා සාගරේ වගේ ගේ අස්සෙ කෑගැහුවා තියා එක කාමරක් අස්සෙ මිනිහෙක්ව මැරුවත් අනික් කාමරවල එවුන්ට ඇහෙන එකකකුත් නෑ.
මේ බොරු මගුලක් අල්ලගෙන නටනවා ඉතින් මෙයා. අපරාදෙ මගේ පොත කියවගන්න තිබ්බ වෙලාව!
ඕවා හිතින් හිතුවට මං කටින් කියන්න යන්නෙ නෑ. මොකද ඊලඟට එකට එක කියන්න ගත්තා කියලා මෙතන තොයිල් පහක් විතර නටන්න ගන්නවා අම්මා. එයා කියන එක අහගෙන ඉඳලා මට ඕනෙ එක කරන එක ඊට මීට ලේසියි.
ඉතින් අම්මගෙ දේශනාව ඉවර ඇති කියලා හිතාගෙන මං හෙමීට එතනින් මාරු වෙන්න හැදුවෙ.
