කාලෙකට පස්සෙ ගෙදරක හදපු කෑමක් මං බඩ පැලෙන්නම කෑවා.
බලාගෙන ගියාම අයියට මාරම රසට කෑම හදන්න පුළුවන්නෙ.
"Ayye,
This is delicious!
You are wonderful!"
"Thanks patiyo...
I'm living alone for sometime now.
So I had to learn some basic survival stuff!"
අයියා හිනා වෙවී මගේ කොණ්ඩෙ අවුල් කරනවා.
ඔහොම ඔහොම කරලා තමයි ඉතින් ඔයා මාව වශී කරවගත්තෙ.
හැබැයි ඒක මගේ වෙලාව.
ඔයා නොහිටින්න මට මොනවා වෙයිද කියලා මංවත් දන්නෙ නෑ මගෙ අයියෙ.
සමහරවිට කොහේ හරි කාණුවක් පල්ලෙ වැටිලා මැරිලා ඉඳියි.
නැත්තම් පොලීසියෙන් අල්ලගෙන ගිහින් එල්ලුම් ගස් යවලා තියෙයි.
"No! Ayye I'm the one who should thank you!
Thank you Happy pill!
I got to eat home cooked food after ages!
This is the greatest treat ever!"
"No! No! No!
Please don't thank me!
But let me thank you.
For coming to me again.
For holding up yourself in the worst storms and
For giving me hope patiyo!
Now come!
Let's lie down and plan things slowly.
We can rewrite everything Snowdrop.
Let's pick all the broken parts and make the most fabulous world.
A world of you and me!
I know we are gonna rock!"
ඉතින් මගේ හිනාමල ලස්සනම ලස්සනට හිනා වෙනවා!
හ්ම්...
ඔව්!
ඒක ඇත්ත.
ඔයා මගේ ලඟ ඉන්න තාක්කල් මට කරන්න බැරි දෙයක් මේ ලෝකෙ නෑ අයියෙ.
ඇත්තටම කිව්වොත් අපිට කරන්න බැරි දෙයක් මේ ලෝකෙ නෑ.
ඉතින් අයියගෙ ඇඳ උඩ එයාට තුරුල් වෙලා ඉඳගෙන අපි අනාගතේ ගැන හිතන්න පටන් ගත්තා.
ඉස්සර වගේ සරලව plan කරලා ගොඩ නගාගන්න පුළුවන් අනාගතයක් දැන් මට නෑනෙ.
හැබැයි අයියා කියනවා වගේ ගඟක් වුනත් ඔහේ ගලද්දි ලස්සන නෑ.
ගල් වැටි තියෙන්න ඕනෙ.
දිය ඇලි තියෙන්න ඕනෙ.
කඩාගෙන වැටුනත්, මොන තරම් බාදක ආවත් මුහුදට ගලාගෙන යන්නම ඕනෙ.
ඉතින් ඒ නිසා කමක් නෑ.
අයියා කියනවා වගේ කවදාහරි දවසක මේ හැමදේකින්ම නිදහස් වුනාම මට මගේ කතාව කියන්න පුළුවන් වෙයි මුළු ලෝකෙටම.
මට එතකොට උදව් කරන්නත් පුළුවන් වෙයි මං වගේ අසරණ වෙන අනිත් ළමයින්ට.
නිකම්ම ලොකු මහත් වෙලා රස්සාවක් කරගෙන සාමාන්‍ය විදියට ජීවත් වෙනවට වඩා ඒකට මං ආසයි.
මට වැරදුන තැන් වලින් අනිත් අයට කියලා දෙන්න,
එක්කෙනෙක්ව හරි කමක් නෑ මේ ප්‍රශ්න වලින් බේරගන්න,
ඒක ගැන හිතනකොටත් මට හරිම සතුටුයි.
