එවෙලෙ මහ රෑම ඩිරෙක්ටට කතා කරලා මං එයාපෝට් එකට ගියේ අසිහියෙන් වගේ.
හැමදාමත් මට වෛර කරපු,
මාව දැක්කත් අපහාස කරපු අංකල්!
ඇත්තටම එයා වෙනුවෙන් නම් මගෙ හිතේ වේදනාවක් තියෙනවා කියලා කියන්න බෑ.
ඒත් මගේ හිතේ මේ වෙලාවෙ දරාගන්න බැරි තරමෙ වේදනාවක් තියෙනවා..
ඒ වෙන කවුරුත්ම ගැන නෙමෙයි.
අයියා ගැන!
මගේ හිනාමල ගැන!
ජීවිතේ හැමදාමත් මගේ හයියට හිටපු මනුස්සයට මාව ඕනෙම කරපු තැනදි මට එයා වෙනුවෙන් ඉන්න බැරි වුනානෙ!
මේ මහ රෑ මං ඉන්න තැන ඉඳන් ලන්ඩන් හීත්‍රෝ වලට යන්න ෆ්ලයිට්ස් නෑ.
ඉතින් පැයගානක් ඩ්‍රයිව් කරගෙනයි යන්න වුනේ.
මං ලන්ඩන් යද්දිම උදේ වෙලා.
එතනින් නම් ඩිරෙක්ට් ෆ්ලයිට් එකක් කොළඹට තිබුනා.
ඒක මගේ වෙලාව!
නැත්තම් ට්‍රන්සිට්වල පැය කීයක් වාත වෙන්නද?
ප්ලෙන් මගෑරෙයිද කියලා බයෙන් ඉන්නද?
දැන් කොහොම හරි පහුවදා පාන්දර එක දෙක වෙද්දි මට කොළඹට යාගන්න පුළුවන්!
එතකොට එලිය වැටෙන්න කලින් අයියා ලඟට යාගන්නත් පුළුවන්!
ඒක පුදුම සහනයක්!
ප්ලේන් එකට නැගලා ෆෝන් එක ෆ්ලයිට් මෝඩ් දාගන්න කලින් මං අයියට මැසේජ් එකක් දැම්මා.
I'm on my way Dhaanu!
Please keep strong!
ඊට පස්සෙ ලොකුම ලොකු හුස්මක් අතෑරලා සීට් එකට හේත්තු වුනා.
හේත්තු වෙලා කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා.
අයියව මුලින්ම දැක්ක දවසට මගේ හිත දුවගෙන ගියා.
ලස්සන සුදු කාරෙකකින් ඇවිත් බැස්ස ඊටත් වඩා ලස්සන සුදු උස අයියා කෙනෙක්!
එහෙමයි මුලින්ම මට එයාව දැක්කම හිතුනෙ.
එතකොට මං හතරෙ වෙන්නැති.
මං එයාගෙ දිහාම කටත් ඇරගෙන බලාගෙන හිටියා.
මොකද පෝසත් පාට, පිරිසිදු පාට එයාගෙන් බේරුනා.
හරියට දිව්‍ය ලෝකෙ ඉඳන් ආපු ඒන්ජල් කෙනෙක් වගේ.
මං බලාගෙනම ඉන්නවා දැකලද කොහෙදෝ අයියත් මගෙ දිහා බැලුවා.
ඉතින් මට ලැජ්ජ හිතුනා.
මං තාප්පයක් උඩට පැනලා ඒක දිගේම දූවගෙන දූවගෙන ගියා.
ටිකක් දුර ගිහින් නැවතිලා ආයෙත් හැරිලා බැලුවා.
