අයියත් එක්ක ගෙවන ජීවිතේ සතුටෙ හිනිපෙත්තෙ මං හිටියෙ.
අයියා හැම තැනකදිම,
මගේ හයියට හිටියා.
මට පිස්සු හැදෙනකල්ම මාව සතුටු කලා.
චූටි බබෙක්ව වගේ හුරතල් කලා.
අතට පයට කෑම බීම විතරක් නෙමේ,
දත් මද්දන එක, ඇඳුම් අන්දන එක පවා එයාම කරපු වෙලාවල් තමයි වැඩි.
මොකද ඉතින් මාත් කරන්නෙ brush එක කටේ ගහගෙන පොතක් පෙරලගෙන පාඩම් කරන එක.
එක්කො ඇඳුම බාගෙට ඇඳ ඇඳම පොතක් අස්සට ඔළුව ඔබන එක.
එතකොට මගේ guardian angel, superman වගේ පිඹගෙන ඇවිත් මගේ වැඩ සේරම කරලා දෙනවා.
ඒත් ඉතින් ඕවා හුඟ වෙලාවට කෙලවර වුනේ පැය ගානක් කෙඳිරි ගාලා ගාලා විජලනයටමද කොහෙදෝ ඇඟවල් ගැස්සෙන්න අරන්.
හැබැයි මේ මොන මගුල අස්සෙත් මං ඇත්තටම හොඳට පාඩම් කලා.
වැඩ බැරි කාලෙ පාඩම් කරන එක මහ එපාම කරපු වැඩක් වුනාට වැඩ ටික ටික පුළුවන් වෙද්දි ඒකට ගොඩාක් ආස හිතෙනවා.
ඊයෙට වඩා අද ලකුණු වැඩි වෙද්දි, අදට වඩා හෙට ලකුණු වැඩි කරගන්න ඕනෙ කියලා හිතට මාරම ගැම්මක් එනවා.
ඉතින් අයියගෙ උපදෙස් අනුව time table එකකුත් හදාගෙන මං පාඩම් කලා.
හැමදාම හැම විශයම කලා.
ඒ කිව්වෙ පොඩ්ඩම පොඩ්ඩක් හරි හැම එකෙන්ම බැලුවා.
අයියත් පාඩම් කියව කියව ලේසි ක්‍රම හද හද මට මාරම support එකක් දුන්නා.
එයා පව් ඉතින්!
හැමදේම කරට අරන් මාව මලක් වගේ ලස්සනට බලාගන්නවා.
හැබැයි හැමදාම එහෙම ලස්සනටම ඉන්න බෑනෙ.
ජීවත් වෙද්දි මොන මොනවා හරි මරාලත් සැරින් සැරේට කඩා පාත් වෙනවම තමයි.
ඉතින් මොකද දන්නවද වුනේ?
හිටපු ගමන්ම එක දවසක් සේරසිංහ අංකල් අයියට කෝල් කලා. ඇත්තටම එයා අයියත් එක්ක කතා කරන්නෙම නැති තරම්. ඇන්ටි තමයි හැමදාම කතා කරන්නෙ.
දිදුනිත් සැරින් සැරේට කතා කරනවද කොහෙදෝ.
ඒ නිසා එකපාරටම අංකල්ගෙන් කෝල් එකක් එද්දිම අපි දැනගත්තා ඊලඟට එන්නෙ අමාරු කාලයක් කියන එක.
එහෙමයි කියලා ප්‍රශ්න වලින් පැනලා යන්නත් බෑනෙ.
අම්මලා තාත්තලා සම්බන්ධ ප්‍රශ්න වලට අපිට කවදම හරි මූණ දෙන්නම වෙනවා.
අයියා කියනවා වගේ ජීවිතේ එක්තරා ලස්සනම කාලයක් අපි වෙනුවෙන්ම කැප කරපු එයාලව හිතක් පපුවක් නෑ වගේ අමතකම කරලා දාන්න බෑනෙ.
