මගේ කටත් ඇරුනා. අයියා අපේ ගෙදරටම ඇවිත්. අයිස් ක්‍රීමුත් අරන්. මං හිතුවෙ එයා යාළුවොත් එක්ක කොහේ හරි යන්නැති කියලා.
"Why? Didn't want to see me?
Or are you busy?
Need to go somewhere?"
අයියෝ! අයියගෙ ලස්සන හිනාව කොහෙදෝ පැනලා ගිහින්.
"No! No!
Not at all!
But.. but I thought you would have gone to meet your friends!"
"Of course!
That's why I came to you!
You are my little friend, aren't you?"
ඔන්න ඉතින් දැන් මං හිනාවෙන වෙලාව!!
ඒ කියන්නෙ මං අයියගෙ යාළුවෙක් නේද?
"Really?
You mean I'm your friend?
Come in ayye!
It's raining. Don't get wet!"
මං අයියවත් ඇදගෙන ගේ ඇතුලට දුවන්න හැදුවෙ.
"Hey! No!
Today's my day.
You have to come to my place!"
අයියා මාවත් ඇදගෙන වැස්සෙම දුවන්න ගත්තා. බයිසිකලේ දඩ බඩාං ගාලා බිමට ඇදගෙන වැටුනා. අයියා ගැස්සුනා හා පැටියෙක් වගේ.
"Oh! I'm really sorry!"
අයියා හැදුවෙ ගිහිල්ලා බයිසිකලේ උස්සලා තියන්න. ඒත් මං ඉස්සර වුනා.
"It's ok!
Don't worry!
Come on!"
මං අයියගෙ අතින් ඇදගෙන දුවන්න ගත්තා. දැන් නම් වැස්ස ටිකක් වැඩියි. අයියගෙ අතත් අත ඇරලා දාලා මං එයාලගෙ ගේත් පහු කරගෙන පස්සෙන් පස්සට දිව්වෙ අයියට දිවත් දික් කරගෙනමයි.
මුලින් මගෙ දිහා පුදුම වෙලා වගේ බලාගෙන හිටපු අයියා ඊලඟට හිනා වෙවීම මගේ පස්සෙන් දුවගෙන එන්න ගත්තා.
වැහි බින්දු අයියගෙ මූණට වැටිලා.
මට මතක් වුනේ පන්සල ලඟ විකුණන ලස්සන රතු නෙළුම් මල්. ඇත්තටම රතු කිව්වට ඒවා රෝස පාටයිනෙ. ඒවට පැන් ඉස්සහමත් ඒ වගේ.
අයියට මාව අල්ලගන්න බැරි වෙන්න රවුම් කැරකි කැරකි මං දිව්වෙ. කකුල් දිගට තිබුනට එයාට දුවාගන්න බැරිද, නැත්තම් හිතලම හෙමින් එනවද මං දන්නෑ. කොහොම හරි හති වැටෙනකල්ම අපි දෙන්නා චූටි ළමයි දෙන්නෙක් වගේ පාර පුරාම දිව්වා. අන්තිමට හති ඇර ඇරම අයියා මගේ අතින් ඇදලා ගත්තා. මං එකපාරටම ගිහින් එයාගෙ ඇඟේ හැපුනා.
අයියගෙ ටී ශර්ට් එක වැස්සට තෙමිලා ඇඟටම ඇලිලා. ඒත් අර ලස්සන සුවඳ එයාගෙ ලඟින් හමාගෙනම එනවා. මං දන්නෙත් නැතුවම ඇස් පියවුනා. ලොකුම ලොකු හුස්මක් අරන් මං අයියට තවත් තුරුල් වුනා.
