ඉතින් මම මගේ වේදනාවෙන් පීඩිත වෙලා ගිය තටු මාව ගිලගන්න ආව මහා කුණාටුවට විරුද්ධව පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තා.
මෙච්චර කාලයක් අමාරුවෙන් අමාරුවෙන් මාවත් එල්ලගෙන අයියා විතරක් උඩට ඇදගෙන ගිය ගමනට මගේ ශක්තියත් එකතු කරන්න පටන් ගත්තා.
ඒත් ඒක කරන්න නම් කොහොමටවත් ලේසි වුනේ නෑ.
කුණාටුවට ඕන කලේම මාව ආයෙමත් ඒ අස්සටම ඇදලා ගන්න.
මාව ඒ අන්ධකාරෙම හිර කරලා දාන්න.
ඒත් ඒක එහෙම වෙන්න දෙන්නෙ නෑ මං.
මොකද මම මේ කුණාටුවෙ හිර වෙනවා කියන්නෙ අයියත් මේක අස්සටම වැටෙනවා කියන එක.
මොකද එයා මාව අතාරින්නෙ නෑනෙ.
ඉතින් එහෙනම් මම කොහොම හරි කරලා කුණාටුවෙන් ගැලවෙන්නම ඕනෙ.
ගැලවිලා අයියට උරුම ලස්සන ලෝකෙ එයාට හදලා දෙන්නම ඕනෙ!
ඒත් මේ හැමදේකම අමාරුම කොටස තමයි මේ කුණාටුව කියන්නෙත් මමම වෙච්ච එක.
මගේම හිත, මගේම මොළේ මාව විනාස කරලා දාන්නයි මග බලන්නෙ.
මමමයි මගේ වල කපාගන්නෙ.
ජීවිතේදි මිනිස්සුන්ට පරීක්ෂණ දහස් ගානකට මූණ දෙන්න සිද්ද වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ හැම එකකින්ම අමාරුම එක තමයි තමන් තමන්ටම විරුද්ධව කරන සටන.
ඒක දිනන්න ලේසි නෑ.
කොහොමටවත් ලේසි නෑ.
ඉර හඳ වගේ විශ්වාස කරන්න පුළුවන්,
මහා කන්දක් වගේ වෙනස් නොවී ඉන්න පුළුවන්,
පිනි වැස්සක් වගේ මාව නිවන්න පුළුවන්,
පහන් තාරකාවක් වගේ මට පාර කියලා දෙන්න පුළුවන්,
මගේම ලස්සන දේව දූතයා නොවෙන්න මේ කතාව කියන්න තඹරු කෙනෙක් ඉතුරු වෙලා ඉන්නෙ නෑ.
තඹරු අද මහා රූස්ස ගහක් වගේ අතු විහිදලා ඉන්නවා තමයි.
ඒත් අදටත් ඒ රූස්ස ගහ යැපෙන්නෙ, ජීවත් වෙන්නෙ ධ්‍යාන් කියන දීප්තිමත්ම ඉර මත්තෙ.
ධ්‍යාන් නැත්නම් තඹරු කෙනෙක් කොහොමටවත් කවදාවත්ම මේ ලෝකෙ නෑ.
ඒක තමයි කවදාකවත්ම වෙනස් කරන්නත් බැරි, වෙනස් වෙන්නෙත් නැති, අපි දෙන්නගෙ කතාව!
කඳුළු වලින්ම ඔපමට්ටම් කරලා ගොඩ නගපු අපේම ලස්සන කතාව!
ඉතින් අයියව රිද්දන්නෙ නැතුව මගේ වේදනාව දිය කරලා දාන්න පුළුවන් එක එක විදිහෙ ක්‍රම ගැන මං අත්හදා බලන්න පටන් ගත්තා.
මොකද නරුමයෙක් කාලකණ්ණියෙක් වගේ මගේ වේදනාව අයියගෙ පිට යවලා එයාව නැති කරගන්න නම් බෑ මට මොනම හේතුවකටවත්.
එයා වගේ දේව දූතයෙක්ව නැති කරගෙන ජීවිත කාලෙම ඒ ගැන පසුතැවෙන මෝඩයෙක් වෙන්න බෑ.
