An indistinct mumbles can be heard from the dining table in the simple bungalow located near the tall tree of Narra. It has a rectangular window and from her seats she could see her son lifelessly plowing the soil while staring in the absence.
Naiiling na lamang si Lea habang pinagmamasdan ang nag-iisang anak na ilang araw nang tuliro. Hindi rin naman kasi nagsasabi ang binata, maliban kasi sa pagiging busy nito sa bukid ay palagi rin itong nagkukulong sa sariling bahay. Nag-aalala siya dahil baka tuluyang mawala sa ulirat si Teodomero.
Her gaze turned at the door when her husband came in but she immediately avoided his gaze making her husband shake his head.
"Still sulking?" Naglalambing na yumakap sa beywang ng asawa si Hernan. "C'mon mi amour, we're too old for that stuff."
Umingos si Lea. "Tell that to an old man who's sulking to his own son. Nag-iisa lang 'yan, Hernan. Kapag natuluyan sa pagkabaliw ang anak natin ibabalik talaga kita sa Nanay mo."
"What do you want me to do then? Sunduin 'yong babaeng gusto niya at piliting pakasalan ang anak natin?" Hernan sighed. "Mi amour, that's not love."
"'That's not love' mo 'yang mukha mo! Hindi 'yan ang tinutukoy ko, gago ka!" Bulalas ng ginang sa asawa na kaagad namang humaba ang nguso.
"Don't call me 'gago', you know how I easily get hurt when you curse at me, mi amour." Ungot ng ginoo.
Lea gave her husband a death glare. Marahas niyang tinanggal ang nakapulupot na braso ng asawa. Hindi na uubra ang pagpapa-cute ng gunggong niyang asawa.
"Hangga't kinakaya mong tiisin na huwag pansinin ang anak mo, huwag na huwag mo rin akong papansinin! Ang tanda mo na para sa pride na 'yan, Hernan!" Saad pa ni Lea sa asawa.
"Hindi ko siya nititiis!" Depensa naman ni Hernan.
"Nititiis?" Natampal ni Lea ang sariling noo. Ilang dekada na sa Pilipinas ang asawa niya pero nabubulol pa rin ito. "Work with your Tagalog, you spaniard shit! Ang tagal-tagal mo na rito sa Pinas, nabubuhol pa rin 'yang mga salita mo?! Argh! You're making my head hurt!"
"Mi amour—"
"Hindi mo ako madadaan sa matatamis mong salita, Hernan. I almost lost my sanity when I saw our son behind bars, huwag naman na sana tayong umabot sa punto na sa mental hospital natin siya makikita sa susunod." Lea gave her husband a stern glare. "Kapag hindi pa talaga kayo nagkaayos ng anak mo, ipapatapon kita pabalik ng espanya. And I swear, you won't be able to see me and your son even when you die."
Mabilis na tumayo ng tuwid si Hernan, his wife really knows what to say. Sumaludo siya na parang isang sundalo pagkatapos ay mabilis na nilisan ang bungalow para puntahan ang anak.
Naiiling na lamang ang ginang sa kapareha, minsan naitatanong na lang din niya sa sarili kung papaano siya nabihag ng espanyol na 'yon.
Hernan stopped midway. He immediately composes himself when his son turns his gaze on him.
"You should stay inside, Pa. Masyado nang mainit ang sikat ng araw para sa'yo at saka malapit na rin naman akong matapos." Ani Teodomero ngunit maririnig sa tono nito ang pagkawalang-gana.
Kunwari pa ay hindi iyon narinig ng Ama. Hernan walked near his son with his hands on his pockets.
"Malapit na akong katayin ng buhay ng Mama mo." He cleared his throat. Naniningkit ang mga mata ng ginoo habang tinatanaw sa harapan niya ang malawak na palayan. "I know it's childish of me to blame you for what happened when clearly you're also just a victim of love in wrong timing. I thought I'm being a good Dad to you ..." he chuckled humorlessly, " ... but looks like I'm just being selfish. Forcing you to take what I can't..." Hernan gave his son an apologetic look. "I'm sorry, son I shouldn't have forced you to like that profession. Siguro, kung hindi kita pinilit na kuhanin ang pagguguro—"
![✓ Forbidden Sweetness of Eden [COMPLETED]](https://img.wattpad.com/cover/358728288-64-k56269.jpg)