Untamable | Jikook

(21)

⚜

Ettikleri ilk güçlü kavgadan sonra ikisi için de sabah zor olmuştu.Jimin,hala Jungkook'un bıraktığı yerde yatağın içinde bacaklarını kendine çekmiş bir şekilde oturuyordu.İçinde bir şeyler solmuştu sanki.Alfasının üzüntüsünü,kırgınlığı  kendi suçluluk duygusu ile birleştiğinde daha da bunaltıcı oluyordu.Olaya objektif bakmaya çalışıyordu.Haklı olduğundan emindi,sadece haklılığını kanıtlamak için yanlış bir yolu seçmişti.

Üstelik Jungkook,bunu öğrendiğinde beklediğinden de farklı tepki vermişti.Onun yapması gereken davranış,çipi habersizce işlevsiz hale getirmek ve istemediği bir hamilelikle onu kendine bağlamak olmalıydı.Ama Jungkook daha çok ona yalan söylemesiyle ilgilenmişti.Alfanın davranışları gitgide kafasını karıştırıyordu.Söylediği gibi değişmeye başlıyor olabilir miydi...

"Mochi?Bekle bebeğim cam kırıkları var"

Aralık olan kapıdan giren yavru kedi,doğruca yatağa doğru yürümüş ve miyavlamıştı.Yatak onun için çok büyüktü.Henüz zıplamayamadığı için Jimin'e ulaşamıyordu.Bunu farkeden omega hüzünle gülümseyip cam kırıklarına dikkat ederek yavru kediyi kucaklamıştı.Dün gece alfanın paramparça ettiği şarap şişesi hala yerde duruyordu.

"Babanla kavga ettik,duydun değil mi?"

Tertemiz tüylerini usulca okşarken gözleri bir kez daha dolmuştu.Nasıl bir adım atması gerektiğini bilmiyordu.Bundan sonra evliliklerine nasıl devam edeceklerini bilmiyordu.Belki de boşanmak istediğini söylemeliydi.Ama asıl nokta bunu gerçekten istiyor muydu...

"Ne yapmalıyım Mochi..."

Yavru kedi sahibinin avcunun içinde kıvrıldıktan sonra maviş gözlerine anlamlı bir şekilde bakmıştı.Sonra ellerinden kurtulup alfanın yastığının üzerine yürüyüp yatmıştı.Sanki Jimin'e sen de yat der gibi bakıyordu.Kıramamıştı onu Jimin.Yatakta aşağıya doğru kaydıktan sonra başını yastığa koyabilmişti.Gözlerinin hizasında Mochi vardı.Alfanın boşluğunu bu kadar fazla hissetmesi normal miydi?

Kurdu,eşi tarafından terkedildiği için kontrolsüzce ağlıyordu.Yorgundu Jimin.Gözleri ağlamaktan,yüreği hissettiği duygu karmaşasından yorgundu.Alışmıştı Jungkook'un varlığına.Onun sıcaklığına,yanındaki hareketlerine tamamen alışmıştı.Şimdi yokluğu gerçekten hissediliyordu.

O Jungkook'un yokluğuna alışmaya çalışırken,Jungkook da teşkilattaki odasında içmeye devam ediyordu.Aslında kaçıyordu.Sarhoş olup bir yerlerde sızıp kim olduğunu unutmak istiyordu.Her şeyin suçlusu oydu.Kimse onu istemiyordu.Annesi ve babası tarafından bile sevilmeyen biri,sevmeyi nereden bilsindi ki...

Yalnız olduğu için hıçkırarak ağlıyordu.Delirmiş gibiydi çünkü hıçkırıklarının arasında kahkaha da atıyordu.Babası eğer böyle ağladığını görse tıpkı 7 yaşındayken yaptığı gibi dakikalarca kemeriyle döverdi.Ona göre bir alfa ağlayamazdı,ağlatırdı.Zayıflığa asla yer yoktu.Demirden,çelikten yapılmış gibi hiçbir duyguya sahip olmamanız gerekiyordu.

Avuçlarının içinde sıktığı bardak bin parçaya bölünüp elini kestiğinde bile hiçbir şey hissetmiyordu.Böyle öğretilmişti çünkü.Acı verecek tüm eylemleri çocukken,tamamen savunmasızken öğrenmişti.Ama kimse aşk acısıyla nasıl baş etmesi gerektiğini öğretmemişti.Hiç bu kadar çaresiz,hiç bu kadar ne yapacağını bilemez hissettiği olmamıştı.Tek bir bakışına,tek bir emrine amade olunan adam sadece sevilmek istiyordu.

"Alfa Jeon orada mısınız?"

Kapı tıklatılmış ve Hoseok içeri girmişti.Ama içeri girdiğinde gördüğü görüntü,onu adeta geçmişe götürmüştü.Yıllar öncesine...