သံေယာဇဥ္နဲ႔ခ်ည္ေနွာင္တဲ႔ခ်စ္ျခင္း

သံယောဇဉ်နဲ့ချည်နှောင်တဲ့ချစ်ခြင်း

အပိုင်း(၉)

ဓနမော်ကွန်းနဲ့နေသူရိန်သစ်တို့ကလဲ။မြတ်နိုးမောင်အားနှစ်သိပ်ကာ။ဦဝေဦးဆောင်ကာခေါ်သွားတဲ့။ဓာတ်ကင်ခန်းဘက်လျှောက်လာကျတော့သည်။အခန်းရှေ့လဲရောက်တော့။

"ဆရာမ ဘာဖြစ်တာလဲခဗျာ့~" လင်းလက်သောတစ်ယောက်။အခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့နာပ်စမအားမေးလိုက်လေသည်။

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးရှင့်ကလေးဓာတ်ကင်ပြီးလို့ လုပ္စရာရွိတာလာလုပ္တာပါ အခုပြီးလို့ပြန်ထွက်လာတာ ရှင်းတို့က"

"အော် ကျွန်တော်တို့က ကလေးမိဘတွေရဲ့သူငယ်ချင်းပါ ဒါကေတာ့ ကေလးအေဖေပါ့"

"အော် ဟုတ်ကဲ့ရှင့် အစ်ကိုရဲ့ဆုံးရံှုးမူ့အတွက် က်မတို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး ကလေးတွေကတော့ ကျမ်းကျမ်းမာမာပါပဲခွင့်ပြုပါအုံးရှင့်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ" မြတ်နိုးမောင်တစ်ယောက် တစ်နေကုန်လဲ စကားသိပ့်မပြောဖြစ်တာကြောင့်။သူငယ်ချင်းသုံးယောက်ကပဲ။မေးစရာရှိတာမေး။ဖြေစရာရှိတာဖြေနဲ့။ရန်ကုန်ကနေမန်းလေးအသွား။

ဟိုရောက်တော့လဲ။ငိုလဲမငို ရင်ထဲမှာသာမျိုသိပ်ထားပြီး။ကြိတ်ခံစားကာအိမ်ပြန်ရောက်လာတော့လဲ။လိုအပ်တာလောက်သာပြောပြီး။အခုဆေးရုံရောက်လာပြန်တော့။အမရာဆုံးလို့မျက်ရည်လေးတော့ကျပါရဲ့။

စကားကို အရင်လိုမပြောတော့ပဲ။တိတ်စိတ်နေတဲ့။မြတ်နိုးမောင်ကိုကြည့်ပြီး။သူငယ်ချင်းတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ဒီတစ်နှစ်ထဲ အမေကိုဆုံးရှုံးရတာတင်မက။အဖေရောမိန်းမဖြစ်သူကိုပါ ထက်မှန်ဆုံးရံှုးလိုက်ရတာကြောင့်။ဘာစကားနဲ့နှစ်သိပ့်လို့ နှစ်သိပ့်ပေးရမှာလဲမသိတော့ချေ။

"သူဌေးလေး ဒါ ကလေးလေးတွေအတွက် ညီညီ ယူထားပေးတဲ့ အထူးခန်းပါလာလာ မောင်ရင်တို့ရော" ဦးဝေလဲ ကလေးတွေအခန်းရှေ့ရောက်တော့။အားလုံးကိုခေါ်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်လေသည်။

"ဟင်းအင်း မဟုတ္ဘူး ဒါအမှန် မဟုတ္ဘူး~အဟင့်ဟင့် ကျုပ်ကျုပ်" ခန့်ညီညီသွေးတစ်ယောက်။လက်ထဲက သတင်းစာတစ်ရွက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်စုတ်ချေထားပြီး။နံရံထောင့်တွင်ကပ်ကာ။ကျုတ်ကျုတ်လေးရိုက်ရိုက်ပြီး ငိုနေလေတော့သည်။