သံေယာဇဥ္နဲ႔ခ်ည္ေနွာင္တဲ႔ခ်စ္ျခင္း

သံယောဇဉ်နဲ့ချည်နှောင်တဲ့ချစ်ခြင်း

အပိုင်း(၂၂)

"ရော့ ကို့သားသမီးကိုလဲ တစ်ခါတစ်လေ ဂရိုက်ပါအုန်း"

ညီညီလဲ။မြတ်နိုးမောင်ရဲ့။ရင်ခွင်ထဲသို့ နိုးနိုးလေးအားချလိုက်ပြီးကစောင့်ကအောင့်ပြောတော့

"ဖိုးပိန်!လာစမ်း!"

မြတ်နိုးမောင်လဲ။ဆရာကြီးစတိုင်နဲ့။သူရှေ့လာရပ်ကာ။ကလေးပေးနေတဲ့။ခန့်ညီညီသွေးအားကြည့်ပြီး။ဖိုးပိန်ကိုအော်ခေါ်လိုက်လေသည်။ဓနနဲ့လင်းလက်တို့လဲ။ဘေးဝိုင်းကလူတွေအားနာသလိုခေါင်းလေးညိတ်ပြကာပြုံးစစလေးမျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရင်း

"ဟေ့ယောင်ငမြတ်ရ လူတွေနဲ့"

"ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ သူဌေးလေး"

"ဒီကေလး ခေါ်သွားလိုက်!"

"ဟုတ်"

"ဝါးးးးး"
နိုးနိုးလေးကလဲသူမလိုက်ချင်တဲ့။ဖိုးပိန်ရဲ့လက်ထဲလည်းရောက်တော့။ပြန်ငိုနေပြန်တော့သည်။

"ကိုဖိုးပိန် ကျုပ်သွားတော့မယ် အစ်ကိုလင်းလက်သောနဲ့ ကိုဓနတို့ ကျုပ်ကိုခွင့်ပြုပါအုန်းခဗျ"

ညီညီလဲ။မြတ်နိုးမောင်အားမကျေမချမ်းကြည့်ကာ။ကျန်တဲ့လူတွေကိုနှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီး။ဆိုင်ထဲကနေထွက်လာခဲ့တော့သည်။

"ခန်သွေးညီညီ!မင်းနဲ့ငါ မပြီးသေးဘူူးနော်!"

"ကျုပ်လဲခင်များကို ပြောစရာကျန်သေးတယ်"

"ညီသူဌေးလေးက ဘာပြောလိုက်လို့လဲ မျက်နှာကလဲ တစ်လမ်းလုံးသုံမံှုန်နေတာပဲ" ဆောင်းလဲဆိုင်ပြင်ရောက်ထဲက။စကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲ။ကားတွေ့တာနဲ့တားလိုက်ပြီး။ကားထဲမှာလဲတိတ်ဆိတ်စွာညိမ်နေတဲ့။ညီညီအား စက်ရုံရှေ့ရောက်မှ အမေးစကားဆိုလိုက်လေသည်။

"ဘာမှမပြောဘူးဆောင်းလဲအထဲဝင်တော့လေး ညီလဲ အိမ်ပြန်တော့မယ်" ညီညီလဲ။ဆိုင်ထဲကထွက်လာတော့။ကလေးတွေကရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကျန်ခဲ့တာကို။စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး။

ဆောင်းနဲ့တောင် စကားကောင်းကောင်းမပြောဖြစ်ခဲ့ပေ။အခုလဲ ဆက်မနေချင်တော့တာနဲ့။ဆောင်းကိုစက်ရုံဝန်းထဲဝင်ဖို့သာပြောလိုက်ရချင်းပင်။