အပိုင်း(၁၉)
"ဖိုးပိန်!"
မြတ်နိုးမောင်လဲ။ညီညီရဲ့အမေးစကားကို။ပြန်မဖြေပါပဲ။ဖိုးပိန်အားစိတ်အလိုမကျသည့်လေသံနှင့်။အသံမြင့်ပြီးခေါ်လိုက်လေတော့သည်။
"ဗ်ာ...သူဌေးလေး"
"အိပ်ရေဝရင်ကားလာမောင်းလိုက်!"
"ဟုတ်ကဲ့သူဌေးလေး"
'ဘာဖြစ်တာလဲငါမေးတာကျ ပြန်မပြောပဲနဲ့'။
ဖိုးပိန်လဲ။သူဌေးလေးခေါ်လို့။ကားနောက်ခန်းကာနေရှေ့ခန်းသို့ကူးလာကာ။သူဌေးလေးနဲ့နေရာချိန်းလိုက်ပြီး။မောင်းသူနေရာတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။'မောင်းတဲ့နေရာထိုင်နေတာတော့ဟုတ်ပါပြီငါဘယ်ကိုမောင်းရမှာပါလိပ့်ဟူးးးသူဌေးလေးလဲ စိတ်ပုံမှန်မှရှိရဲ့လားမသိဘူး'။
ညီညီလဲ။ရှေ့ခန်းက မောင်းသူနေရာဘေးတွင်မထိုင်ပဲ။နောက်ကိုလာပြီးသူ့ဘေးတွင်။လက်ကြီးပိုက်ကာ။မျက်မှောက်ကုတ်ကြီးနဲ့ထိုင်နေသူအားကြည့်ရင်း။'အကောင်းကြီးကနေချက်ချင်းကြီးဘာထဖြစ်သွားတာပါလိပ်နောက်ထဲလာထိုင်းပြီး ကေလးက် မခေါ်ဘူး'။
"ဖိုးပိန်မင်းမမောင်းပဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ!"
"ဟိုသူဌေးလေး ဖိုးပိန် ဘယ်မောင်းရမှန်းမသိလို့ပေါ့"
"မာမီကိုလိုက်ပို့နေကျ တောရကျောင်းကို မောင်းလိုက်!"
"ဟုတ်ကဲ့ သူဌေးလေး"
"ခင်များဘာသြားလုပ္မလို့လဲ တောရကျောင်းကို" ညီညီလဲ ဘာပွဲလမ်းသဘင်မှမရှိပဲနဲ့။ဦးဦးမြတ်မင်းမောင် မေကြီးနဲ့အတူသွားခဲ့ဖူးတဲ့။ပဲခူးမြို့နဲ့မိုင်၂၀အကွာအဝေးရှိတဲ့။
တောအုပ်လေးထဲမှာ။နားအေးပါးအေး။ဆောက်ထားသည့်တောကျောင်းလေးဆီသွားမှာဆိုတော့။ဘေးကလူအား ခေါင်းစောင်းကြည့်ကာ။အမေးစကားဆိုလိုက်လေသည်။
""
"ခင်များမေးနေတာလဲ တစ်ခုမှမဖြေဘူး"
"ငါမင်းနဲ့ စကားမပြောချင်ဘူးတောသား"
"ခင်များဟာလေးသိပ်အပြောင်းအလွဲမြန်တာပဲနော် မပြောချင်လဲနေပေါ့!လေကုန်သက်သာတယ်ရော့ ကို့ကေလး ကိုယ်ခေါ်!"
YOU ARE READING
သံေယာဇဥ္နဲ႔ခ်ည္ေနွာင္တဲ႔ခ်စ္ျခင္း
Phi Hư Cấuဇာတ္လမ္းပါအေျကာင္းအရာနဲ႔ဇာတ္ေကာင္နံမည္အားလံုးက။စာေရးသူရဲ႔အေတြးစိတ္ကူးရင္သက္သက္ပါပဲေနာ္။
