သံေယာဇဥ္နဲ႔ခ်ည္ေနွာင္တဲ႔ခ်စ္ျခင္း

အပိုင္း (၃၂)

(သံယောဇဉ်နဲ့ချည်နှောင်တဲ့ချစ်ခြင်း)

"ဇော်ဇော်သွေးရော~"

မြတ်နိုးမောင်တစ်ယောက်။သတိုးသားနဲ့သတိုးသမီးတို့ကိုနှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီး။ညီညီအားလိုက်ရှာခဲ့တာမတွေ့တာနဲ့။ခန်းမကြီးရဲ့တောင့်နားလေးတွင်။ထိုင်ပြီးတစ်ငေးတစ်မောဖြစ်နေသူအားခေါ်ရင်း မေးလိုက်လေသည်။

"အော်သူဌေးလေးသူသူဟိုတယ်ရှေ့က ရေးဗန်းအုတ်ခုံပေါ်မှာစောစောက ထိုင်နေတာတော့ တွေ့လိုက်တာပဲ"

ဇော်ဇော်လဲ။ရုတ်တရက်ရှေ့ရောက်လာပြီး။ခပ်တည်တည်နဲ့။အမေးစကားဆိုလာတဲ့။သူဌေးလေးကြောင့်။မျက်လုံးအိမ်ထဲဝဲတက်လာတဲ့မျက်ရည်စတွေအားခိုးသုပ်ရင်းက။အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နဲ့။ပြန်ဖြေလိုက်တော့သည်။

"မင်းလဲ ဖိုးပိန်နဲ့အတူ ပွဲပြီးမှပဲ ပြန်လိုက်တော့နော်"

"ဟုတ်ကဲ့ သူဌေးလေး"

"အေးအေး ငါတို့အရင် ပြန်နှင့်လိုက်မယ် ဒီညစက်ရုံမှာ ပြန်မအိပ်တော့နဲ့ ဖိုးပိန်နဲ့အတူ အိမ်ကိုပဲလိုက်ခဲ့လိုက်တော့ ကြားလား"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ သူဌေးလေး"

""

ဟိုတယ်ရှေ့မှာလဲ။ညီညီနဲ့ဖိုးပိန်တို့နှစ်ယောက်ကလေးသုံးယောက်နဲ့။ကားအဝင်အထွက်လမ်းခွဲထားသည့်။ရေအပြည့်နဲ့အဝိုင်းကြီးရဲ့အလည်တွင်။အလှပြထားသည့်။ရေဗန်းခရာကိုင်နတ်သမီးအရုပ်လေးနဲ့သုံးပေအကွာက။

ကျောက်စီထားသည့်။အုတ်ခုံလေးရဲ့အပေါ်တွင်။ညီညီကမှိုင်ပြီးထိုင်နေပေမဲ့။နိုးနိုးလေးက ကားလမ်းဘေးတွင်အလှစိုက်ထားတဲ့။တရုတ်စကားပန်းပင်တွေက ကြွေနေသည့်ပန်းပွင့်များကိုလိုက်ကောက်နေပြီး။

မြတ်လေးနဲ့ရာရာတို့ကတော့။နတ်သမီးကိုင်ထားသည့်။ရေဗန်းခရားထဲက။ကျလာတဲ့ရေတွေကို။လက်သေးသေးလေးတွေခံပြီး။ဆော့နေလို့ဖိုးပိန်ခမျာကန်ထဲပြုတ်ကျမသွားအောင်။လိုက်ထိန်းနေရလေသည်။

"ရေး~" ရာရာတစ်ယောက်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ရေခံပြီးမြတ်လေးဘက်ကိုပတ်လိုက်တော့

"ရာရာ~တိုတို~ချိုတုန်ပီယေ~"

"မင်းတို့နှစ်ကောင်ကွာ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမနိုင်နဲ့ ရေမဆော့တော့နဲ့လို့ ပြောနေတာကို ပြောမရရင် ရေကန်ထဲပစ်ချလိုက်မှာနော်"