Fələyin oyunu

bölüm 17

Ağlama səsi ilə gözlərimi açdım.Fərəh ağlayırdı,Hafsa Fərəhin səsinə diksinərək oyandı.Bir mənə,bir Fərəhə,bir də özünə baxdı.
-Sabahın xeyir.
-Günaydın.Nasılsın?Ağrın var mı?
-Yaxşıyam.Ağrım da yoxdur.
Hafsa həm mənimlə danışır,həm də Fərəhin yeməyini hazırlayırdı.Fərəh yemək butulkasını görən kimi susmuşdu.Amma hələ də mızıldayırdı.Fərəh yeməyini yeməyə başlayan kimi susdu.Onun hərəkətinə ikimizdə güldük.
-Vallah bu qızın əlindən heç kim çörəyini ala bilməz.Aləmi bir-birinə qatar.Özümüzlə bir panda böyüdürük.
Hafsa mənə güldü.Mənə baxıb,yenidən Fərəhə fırlandı.Mənim fikrimsə gülüşündə qalmışdı.Sanki gülüşü ilə mənə dərman idi,dərdlərimə əlac idi.Başımı iki yana sallayıb özümə gəldim.Hafsanın yanaqları azda olsa,qızarmışdı.
Hafsa telefonumu gətirib mənə verdi.
-Anne ve kardeşin seni bir kaç kez aradı.Aramalarına geri dön.Kadıncağaz endişelenmesin.
-Telefonu sən niyə götürmədin ki?-Hafsanı əsəbləşdirmək xoşuma gəlirdi.
-Nasıl götüreyim telefonu?Ne diyicem annene?
-Necə yəni nə deyəcəm?!Mənim yaxşı olduğumu.
-Benim kim olduğumu sorsa,ne diyicektim?
-Heç nə.Deyərdin ki,Azərin yoldaşıyam.-özümü gülməmək üçün çətin saxlamışdım.
Hafsa mənə təəccüblü-təəccüblü baxırdı.
-Dalga geçme ya.Bende ciddi olduğunu sanıyorum.Ecel teri döktüm burada.
Mənim gülməyimlə Fərəhdə mənimlə gülməyə başladı.
-Küçük cadıya bak sen.Baba-kız benimle uğraşıyorlar.Küstüm size.
Fərəhi yenidən mənim yanıma qoyub,otaqda olan divana oturdu.Sifətini pəncərəyə çevirdi.Həqiqətən bizə küsmüşdü.
-Hafsa,həqiqətən küsdün?Zarafat eləyirdim.Sözlərimin heç birində ciddi deyildim.Gəl barışaq.
Gözucu bizə baxıb başını çevirdi.Yavaşca ayağa durmağa başladım.
-Kalkma yerinden.Canın acır.
-Onda gəl barışaq.
Hafsa gülməyə başladı.
-Bana Küçük Emrah gibi bakma.Hep siz mi benimle uğraşıcaksınız?!Bir azda ben sizinle uğraşayım.Neyse,hadi sen annenle konuş.
Anama yığıb gözlədim.
-Alo.Salam ana.
-Salam oğlum.Necəsən?Sənə yığdım,amma götürmədin.
-Yaxşıyam.Sən necəsən? Sevinc necədi?İşim var idi,sən yığanda götürə bilmədim.
-Sevinc də yaxşıdı.Dünən mən qardaşım üçün darıxmışam deyə-deyə baş-beynimi aparmışdı.Nə vaxt gələcəksən?
-Ana nə vaxt gələcəyimi bilmirəm.Mən də sizinçün darıxmışam.
Fərəhin qığıldama səsi gəldi.
-Azər o nə səsidir?Uşaq səsi gəlir.Sən haradasan ki?
-Həyətdəyəm.Yanımdan uşaqlı ailə keçdi.Onun səsidir.
-Hə lap yaxşı.Onda özünə yaxşı bax.Yenə danışarıq.
-Sizdə özünüzə yaxşı baxın.Öpürəm ikinizidə.
Anamla sağollaşandan sonra dərin nəfəs aldım.
-İyi kurtardın.
                                       ######
Həkim xəstəxanadan çıxmağıma icazə vermişdi.Vüqar bizi götürməyə gəlmişdi.
-Azer bunlar senin kiyafetlerin.Ben çıkıyorum sen üstünü değiştir.Tek başına yapabilicek misin?Vüqar ağabeyi çağırayım mı?
-Yox, özüm eləyərəm.
Hafsa Fərəhlə birlikdə çölə çıxdı.Xəstəxanada keçən iki gündə başımda pərvanə kimi fırlanmışdı.Çölə çıxmağımla ayağa durdu.
-Vüqar hanı?
-Vüqar ağabey Ferehin pusetini ve eşyalarını götürdü.Bizde gidelim.
Hafsa qoluma girdi.Ona baxdım,o mənə yox qabağa baxırdı.
-Qaqaş salam.Necəsən?
-Salam Vüqar.Yaxşıyam.Sən necəsən?
-Mən də yaxşıyam.Oturun gedək.Fərəhə soyuq olmasın.
                                #######
Azer iyiydi.Ama yorgun görünüyordu.Eve girip onun geçmesi için kenara çekildim.
-Şimdi sen elini-yüzünü yıkayıp dinleniyorsun.Bizde sana yemek yapıyoruz.Tamam mı?
-Bu cümlə mənə tanış gəlir eləbil.Hafsa mən həqiqətən yaxşıyam.Sən də iki gündür başımda pərvanə oldun, yorğunsan.Mən dincələcəmsə,sən də gedib dincələcəksən.Fərəh yuxulayır.Çox güman ki,birazdan yatacaq, get dincəl.Yeməyi də boş ver.
-Ama öyle olmaz ki.
-Olar,olar.Get dincəl.
İtiraz istemeyen sesiyle beni odamın önüne getirdi.
-Ama bir şeye ihtiyacın olsa,bana söyliyiceksin.Bu şartla dinlenirim.Kalktığımda bana söylemeden bir şey yaptığını görürsem küserim.
-Baş üstə.Mən də otağıma gedirəm.
Odama girip uzandım.Fereh uyumuştu.
Bir bahçedeydim.Bahçenin etrafından kahkaha sesleri geliyordu.Ayaklarım sesin geldiği tarafa gitmeye başladı.Bir aile birlikte sohbet edip,gülüyorlardı.Piknik yapıyorlardı.İçlerinden birisi bana tanıdık geliyordu.Sonra sağıma baktım.Babam nefret dolu gözlerini bana dikmişti.
-Bak annen orada.Sensiz bir ailesi olmuş.Onlarla mutlu.Seni hatırlamıyor bile.
Ancak bunu tekrar ediyordu.
-Hafsa, oyan.
-O seni sevmiyor.
-Hafsa, oyan.Yuxu görürsən.
-O sensizde mutlu.Annenin çocukları olmuş.Seni hatırlamıyor bile.
-Gözəlim,oyan.Mən burdayam.
Yerimden sıçrayıp uyandım.Azer yatağımın yanına oturmuş,endişeli gözlerle bana bakıyordu.Yavaşça kollarını kaldırıp beni göğsüne çekti.Sıkı-sıkı sarıldı.Yazmamın üstünden öptü.
-Mən burdayam.Yuxu görürdün.Hər şey yaxşıdır.Al bir az su iç.
-Azer beni annem neden sevmedi?Neden terk etti,beni neden babamın insafına bıraktı?Ben sevilmeyecek çocukmuydum acaba?!
-Hafsa sənin uşaqlığını görməmişəm.Ancaq indiki vəziyyətinlə 20 il öncəki vəziyyətin arasında fərq olacağını düşünmürəm.Heç bir uşaq hərəkətlərindən asılı olmayaraq sevilməməyə məhkum deyil.Uşaqlar dünyanın ən saf,təmiz varlığıdırlar.Səndə günah yoxdur.Ananında nə üçün getdiyini bilmirəm.Ona görə də,bu barədə bir fikir yürüdə bilmirəm.
Sözleri içimde yanan ateşi söndürüyordu.Benim günahım olmadığını her türlü söylüyordu.
-Azer teşekkür ederim.
Şaşkın ve hiç bir şey anlamadığını belirten bakışlarla bana bakmaya başladı.
-Nəyə görə?
-Her şey için.Yanımızda olduğun için,düştüğümde beni kaldırdığın için.Sana teşekkür etmem gereken o kadar şey yaptın ki.
-Mən elədiklərimin heç birini mənə təşəkkür elə deyə eləməmişəm.Bax mən saxtalığı bacarmayan birisiyəm.Sənə elədiyim hər şeyi həqiqətən istəyərək eləmişəm.
Bir az durdu.
-Həm mənim tanıdığım Hafsa bu deyil.Toparlan gedək yemək bişirək,filmə baxaq.Birazdan panda durub bizdən yemək istəyəcək.Bütün binanı başımıza yığar sonra.
-Çocuğun ismi panda kaldı.Hadi kalkalım.
Mutfağa girdik.
-Ne yapalım bu gün?Farklı bir şey olsun.
-Bilmirəm ki.Sən seç bişirək.
-Sizin mutfaktanmı yapsak?Hem sen niye ayaktasın?Otursana şuraya.
-Olar.Gəl üçbacı dolması bişirək.
-Tamam.Sen nasıl yapmam gerektiğini söyle ben yapayım.
Azer bana ne yapmam gerektiğini söylüyordu.Deye-güle yemeği pişirmiştik.Benim kafamda dağılmıştı.
-Azer sen yemek yapmayı nasıl öğrendin?Vallaha çok iyi yapıyorsun.
-Anam mən balaca olandan işləyib.Bəzən ona kömək olsun deyə,yemək bişirəndə məndə iş görərdim.Həm anam uşaqlıqdan bizə öz işlərimizi eləməyi öyrədib.Onlardan biridə yemək bişirməkdir.
-Anladım.Azer ben sana bir şey sorucam.
Sor der gibi bana baktı.
-Azer bu gün annene yalan söyledin.Bir gün çok büyük patlıyıcaz.Annenle  benim yüzümden aranızın açılmasını istemem.Belki de biz olmasaydık,onların yanına gidicektin.Biz sana ayak bağı oluyormuşuz gibi hiss ediyorum.
-Hafsa,biz məncə bu mövzunu fərqli bir formada danışmışdıq.Siz mənə ayaq bağı deyilsiz.Bax mənə bu həyatda heç vaxt istəmədiyim bir şeyi elətdirə bilməyiblər.Sənə görə də,mənim anamla aram pis olmaz.Sizin yanınızdayamsa,siz mənə yük deyilsiz.Bunları fikirləşmə.
Ağzına bir kaşık yemek atıp konuşmaya devam etti.
-Həm anam daha xoşbəxt olar ki,oturduğu yerdən bir qız,bir nəvə qazanıb.
-Kız?
-Hı hı.Mənim anam həmişə mənə deyərdi ki,sənin evləndiyin qız mənim gəlinim yox qızım olacaq.Səni öyrənsə,sevinər yəni.
Ferehin ağlama sesiyle sustu.
-Pandam oyandı.Sən onu gətir, mən də yeməyini hazırlayım.
Odama geçip Ferehi kucağıma aldım.Aynı anda kapı çalındı.Azerin kapıyı açmaya gittiğini gördüm.Sona geçtiğimde Azer bir elinde biberon,birin de bir kutu tutuyordu.
-Hafsa bu sənə gəlib.