Fələyin oyunu

bölüm 10

Səhər gözümü açanda harada olduğumu anlamadım.Yavaşca başımı qaldırandan sonra otağımda olduğumu anladım.Mən axırıncı dəfə divana uzanmışdım.Otağa baxanda kürəyini yatağımın başlığına sökəyib yatan Hafsanı gözləmirdim.Dünən nə olduğu haqqında heç bir fikrim yox idi.Yavaşca yerimdən durdum.Hafsa da sanki bunu gözləyirmiş kimi gözlərini açdı.Sonra mənə baxdı.
-İyimisin?
-Yaxşıyam.
Əlini alnıma qoydu.Bu hərəkəti ilə dondum,gözləmirdim.Sonra o da nə elədiyinin fərqinə varıb əlini tez çəkdi.Yanaqları qızardı,baxışlarını qaçırdı.
-Ateşin yok.Ama yataktan da çıkmak yok.Bu gün dinlenmen lazım.
-Əmr elə komandir.
Bu sözümlə gülümsədi.Otaqdan çıxdı.Bütün gecə xəstə olduğum üçün başımda gözləmişdi.Yataqdan durub əlimi-üzümü yudum.Hafsa əlində sini ilə otağa girdi.Yemək gətirmişdi.
-Hafsa yaxşıyam mən.Niyə zəhmət elədin ki?Bütün gecədə səni yormuşam.Həm mənə heç nə olmaz.Sən indi o sinini mənə verirsən və birlikdə mətbəxə gedirik.Yeməyimizi də birlikdə yeyirik.Razılaşdıq?
Hafsa baxışlarını üzümdə gəzdirdi.Məncə,nə qədər ciddi olduğumu anlamağa çalışırdı.Üzümdəki ifadədən ciddi olduğumu anladı.Başı ilə məni təsdiqlədi.Yaxınlaşıb əlindəki sinini aldım.Mətbəxdə süfrə hazır idi. Yeyəndən sonra süfrəni yığışdırmağa kömək eləmək üçün ayağa durmuşdum ki,Hafsanın əsəbi baxışlarını mənə çevirdi.
-Azer,lütfen onları bırakırmısın?Hadi git dinlen.
-Bunları eləyim gedərəm.Narahat olma.Həm mən hərbiçiyəm.Mənə heç nə olmaz.
-Hayır efendim.Asker ola bilirsin,ama sen de benim gibi insansın.Hadi dinlen.
Belə danışmağı məni təəccübləndirdi.Artıq mənə alışırdı.Bir tərəfdən də məni sevindirdi.
-Hadi,hadi.
Şüursuz bir şəkildə mətbəxtdən çıxdım.Az öncə 1.60 boylarında maksimum 50 kilo olan bir xanım tərəfindən mətbəxdən qovuldum.Bizimkilər görsə idi bir xeyli gülərlərdi.Gülə-gülə qonaq otağına gəldim.Əlində çayla gəldi.
-Aslında ıhlamur kaynatacakdım. Dün ıhlamur sevmediğini dedin.O yüzden normal çay getirdim.Ama hiç içime sinmedi.
-Həqiqətəndə sevmirəm.Amma ürəyin rahat olacaqsa,onun yerinə fərqli bir şey göstərəcəm sənə.Bu Azərbaycanda çox məşhurdur.Hər evdə var. Mətbəxə getdim.Moruq,zoğal və böyürtkən mürəbbələrini çıxardım.Hafsa məni diqqətlə izləyirdi.Nə elədiyimi və əlimdəki qablarda nə olduğunu anlamağa çalışırdı.
-Bunlar ne?
-Bax indi bunlar mürəbbədir.Sizin reçeller.Bu üçü qripin dərmanıdır.Azərbaycanda kimsə xəstələnsə, çaya bunlardan birini qatıb verirlər.Bunları içəndən sonra adamda soyuqlama qalmır.
-Anladım.Tamam bunlardan birinin kapağını aç.Çayına katalım.
-Heç yoxlamısan?
-Hayır.İlk defa duyuyorum.
-Özünə çay süz gəl.
Zoğal mürəbbəsini balaca mürəbbəqabına tökdüm.Qonaq otağına gəlib həm öz çayıma, həm də onun çayına mürəbbədən əlavə eləyib qarışdırdım.Gözümlə çayı işarə elədim.Götürüb yavaşca içdi.
-Necədi?
-Güzel bir o kadar da garip.Sanki ekmeğin üstüne reçel sürüp çayla yiyomuşsun gibi.
-Bunu bizdə çayın içinə qatmadanda içirlər.
Hafsa ilə söhbət eləmək mənə yaxşı təsir edirdi.Telefonuma zəng gəldiyi üçün fikrimiz yayındı.Aldığım xəbərə sevinmişdim,amma Hafsa daha çox sevinəcəkdi.
-Hafsa,dur hazırlaş gedirik.
-Nereye?Daha iyileşmedin.Ne bu acele?
-Səni çox önəmli bir yerə aparacam.Narahat olma,çox qalmayacağıq.
Hafsanın dilindən:
Kararlıydı.İtiraz etmedim.Giyinip dışarı çıktık.Aslında yanlız dışarı çıkmak hala beni korkutuyordu.Ama şimdi korkmuyordum.Çünkü yanımda Azer vardı.Bu adam bana inanılmaz güven veriyordu.Arabaya bindik.En sevdiğim şeylerden biri arabada şarkı dinlemekti.Arabada Azerbaycanca şarkı çalıyordu.Şarkıyın bazı kelimelerini anlamasamda,şarkıyı sevmiştim.Çok güzel diyordu"Qal sənə qurban".Beni şaşırtan Azerin şarkıya eşlik etmesiydi.Sesi güzeldi.Gülümsedim.
Araba durduğumda geldiğimiz yere baktım.Yetiştirme yurdu.Kız çocuğunun kaldığı yer.
-Evdə olanda uşaqlar evinin müdiri yığdı.Artıq qız uşağını götürə bilərik.Əslində demişdi ki,istəsəniz gəlin sabah götürün.Amma mən bunu istəmədim.Gedək qızımıza sahib çıxaq.
Sözleri,düşüncesi çok güzeldi.Arabadan indik.Heyacandan elim-ayağım titriyordu.Azer yanıma gelip küçük elimi büyük ellerinin arasına haps etdi.Kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.Yurda girip müdürün odasının önüne geldik.
-Sakitləş.Hər şey hazırdı.Sadəcə qızımızı götürüb gedəcəyik.
Başımla onu onayladım.Konuşamıyordum.
Müdürün odasına girdiğimizde bizi görüp gülümsedi.
-Hoş geldiniz.Size ne ikram edeyim?
-Hoş gördük.Teklifiniz için teşekkürler.Ama biz kızımızı görmek istiyoruz.
-Tabi.
Müdür telefonla birine haber verdi.Beş dakika sonra kız çocuğunu getirdiler.Beni gördüğü an gözleri parladı.Nasıl özlemişim.Bir haftadır ayrıydık ama çok özlemiştim.Eşyalarını Azer beye verdiler.Kız çocuğunu ben aldım.Müdürle vedalaşıp oradan ayrıldık.Arabaya binip yola koyulduk.
-Hafsa,deyirəm ki,hazır çıxmışkən uşağın ad məsələsini də həll edək.
-Ben bildiğim kadarıyla eğer yurda çocuk veriliyorsa ve isimsizse kendileri isim koyuyorlar.
-Hə elədir.Amma mən xahiş elədim.Yəni,hələki uşağın adı yoxdur.
-Aslında iyi olur.Kız çocuğu demek zor.
-Ağlında bir ad var?Düşünmüsən?
-Hayır.Hiç aklıma gelmedi.Ben yurdda isim verdiklerini düşünmüştüm.Senin aklında isim var mı?
-Əslinə qalsa,var.Amma bəyənərsənmi bilmirəm.Mən fikirləşirəm ki,adı Fərəh olsun.
-Güzel.Ben beğendim.Olabilir.
Nüfus müdürlüğüne girip kimlik çıkardık.Kimliği elime alıp baktım.O artık kız çocuğu diğildi o Fərəh Rüstəmova -dı.
Azer Fərəhi benden alıb onu öptü.
-Ailəmizə xoş gəldin,Fərəh.