For Good Luck (Thin Ice Games #1) [new adult hockey romance]

Trzydzieści cztery

Zmotywujcie mnie do wstawiania rozdziałów i do pisania drugiej części 😏😏

____________________

BRAYDEN 

Pukam w drzwi łazienki obok mojego pokoju. Wszyscy rozeszli się po tej ciężkiej akcji na dole w kuchni, mama poszła do pokoju, Mitch również dał nam spokój. Pomogłem Jamie przetransportować się na górę, dałem jej ręcznik i jakieś kosmetyki, a później pozwoliłem jej zamknąć się w łazience pod warunkiem, że co dziesięć minut będzie pisać do mnie, że wszystko w porządku.  Od ostatniej wiadomości minęło dziewiętnaście minut. Dlatego pukam. 

– Jamie? – mówię cicho. 

Właściwie nie jestem pewien, co powinienem zrobić. Nie wiem, czy chce mnie widzieć, czy na przykład nie przytłoczyło ją już to wszystko ze mną na czele – bo wybrałem trochę głupi moment, żeby powiedzieć jej, co czuję. 

– Jamie, proszę, powiedz mi tylko, czy wszystko w porządku. 

Słyszę jakieś szuranie i bełkot. Już znów otwieram usta, ale po sekundzie zamek w drzwiach zostaje odblokowany. 

– Już w porządku – mamrocze Jamie, niezdarnie wychodząc z pomieszczenia. 

Wygląda na zmęczoną. Jej buzia jest blada, oczy nieco podkrążone i zaszklone. 

– Przepraszam – wypalam od razu. – Jezu, Jamie, tak bardzo przepraszam. 

– Za co? Za moją niestrawność? – Uśmiecha się krzywo. 

– Zaszkodziła ci kolacja? 

– Nie sądzę. – Odchrząkuje. – Zanim wyjechaliśmy, jedliśmy kanapki z tego dziwnego baru, pamiętasz? 

Kiwam energicznie głową. 

– Smakowały dobrze. 

– Wtedy tak. W drugą stronę już nie za bardzo – parska. 

Idzie w kierunku mojego pokoju, więc podążam za nią. Jej kroki są słabe, ciało się chwieje. 

– W drugą stronę?

– No, wiesz, gdy wymiotowałam. Wyrzuciłam z siebie nie tylko całą kolację dziękczynną, ale też resztki tych kanapek. W mojej sos miał dziwną konsystencję. To chyba to. Zatrucie. 

Wzdycham. 

Otwieram drzwi do pokoju, by mogła swobodnie przejść, a potem zamykam nas w środku. Biegnę do łóżka, żeby przygotować dla niej kołdrę i poduszki. Jamie pachnie świeżo – wzięła prysznic, jej włosy są mokre i czuję sporo pasty miętowej, więc zakładam, że szorowała zęby. Gdyby nie to, że wygląda tak słabo, nie zakładałbym takich rewelacji w jej żołądku. 

– Przepraszam. Pewnie nie chcesz słuchać o wymiocinach. 

Uśmiecham się. Jestem zadowolony jak nigdy. 

– Jamie, wiesz, co to oznacza? 

Zerka na mnie podejrzliwie. 

– Moje wymiociny? 

– Nie. To, że mi o nich opowiadasz. To oznacza, że czujesz się przy mnie komfortowo. Ufasz mi. 

Słodko marszczy nosek. 

– Fuj. Powinnam po prostu owinąć się kołdrą i spać w tym kokonie wstydu. 

– To nie jest żaden kokon wstydu. Powiedziałem ci, że mi na tobie zależy, i właśnie w takich momentach chcę cię też widzieć. Chcę słuchać, gdy ci źle. Nie obiecam, że od razu będzie lepiej, ale będę przy tobie tak długo, jak będziesz tego potrzebowała.