For Good Luck (Thin Ice Games #1) [new adult hockey romance]

Siedem

JAMIE

Przez kilka dni wydaje mi się, że wszystko wróciło do normy. Zgłosiłam kradzież walizki oraz całej jej zawartości na policję, ale nie oczekuję zbyt wiele. Szczęśliwie nie było w niej żadnych dokumentów, chociaż chyba wolałabym, by ukradli mi dokument tożsamości, niż laptopa i ubrania. Wszystko teraz muszę pożyczać od Elis i czuję się jak pasożyt.

Na nowej uczelni na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w porządku. Bez polotu, ludzie nie przyjmują mnie jakoś specjalnie ciepło, ale też nie wyczuwam w nich żadnej niechęci.

Do czasu.

Po kilku kolejnych dniach okazuje się, że część studentów, która ma coś wspólnego z Mitchem, patrzy na mnie jak na wyschniętego rodzynka pod swoimi stopami.

– Hej – zaczepia mnie jakaś blondyna – czy to prawda, że pieprzysz się z Braydenem Wyattem, bo jest bratem Mitcha i chcesz się zemścić? 

Szczęka opada mi po raz pierwszy. 

– Słucham? 

– Chodzą takie plotki i jeśli tak jest, to musisz dołączyć do naszej grupy na Facebooku – zachęca. – Nazywa się Króliczki BW. Rozumiesz? Króliczki Braydena Wyatta.

Wyciąga telefon i pokazuje mi grupę na ekranie, ale ja wciąż fiksuję się na tym, co powiedziała wcześniej. 

– Nie wiem, gdzie usłyszałaś coś tak głupiego… 

– No, mega głupie, wiem. – Żuje gumę. – Bo zobacz, jak ty wyglądasz. Mitch mówił, że nie chodzisz nawet na paznokcie. 

Marszczę brwi z całej siły. 

Czuję się jak w drugim wymiarze. 

– A Brayden podobno lubi długie paznokcie – dywaguje na głos dziewczyna. – Najlepiej takie ostro zakończone. 

Chce podnieść moją rękę, ale wyrywam się z uścisku. 

– Nie wiem, kto naopowiadał ci takich głupot… 

– O paznokciach? Wszystkie dziewczyny, którym udało się z nim przespać. Podobno głośno jęczy, gdy drapią go nimi po plecach. 

Krzywię się i próbuję wyrzucić te obrazy z głowy. Nie wiem, czy robię się bardziej ciekawa, czy odrzucona. 

– Nie, nie o paznokciach, tylko o mnie i Braydenie. Nic mnie z nim nie łączy, absolutnie. Widziałam go raz w życiu… 

– Ale on pochodzi z tej twojej wsi! 

Wsi. Kurwa. O mało nie prycham jej w twarz. Enderlin to nie wieś. 

– Tak, ale nie mieliśmy za bardzo kontaktu. Słuchaj, ja naprawdę nie znam go za dobrze. Możesz przekazać… wszystkim… że nic mnie z nim nie łączy. 

– A z Mitchem? 

Krzywię się. Cóż, był moim chłopakiem przez prawie cztery lata. Co prawda widywaliśmy się rzadko… ale jednak. 

– Też nie. Nic mnie nie łączy z żadnym sportowcem, okej? Nie mam już z nimi nic wspólnego i jeśli możesz, to idź rozpowiedz to każdemu w zasięgu twojego wzroku. 

Uśmiecha się słodko. 

– Super. Dzięki za informację. Gdybyś jednak mnie teraz kłamała, pamiętaj o grupie. Zbieramy tam najważniejsze smaczki na temat tego, co Brayden lubi. 

Szalone. Naprawdę szalone. 

– Jasne. – Robię wszystko, żeby sobie poszła. 

Gdy odchodzi, ulga spływa po mnie jak wodospad.