Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Art arda bölüm yayımlıyorum ki okunsun. Biriktirdiklerimin hepsini yayımlıyorum.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum!❤️
~DianaLovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Belki de gökyüzü insanlardan uzak olduğu için bu kadar güzel."
🫀🪽
6.BÖLÜM "MESAJ"
Korku insanların bedenine sarılmış bir yuvaydı artık. Korku bir insanların yuvasıysa gerisini düşünemiyorum. Aralık, insanları yine durup izlemeye devam etti. Çünkü yine yalnız kalmıştı. Korku bile ona sarılmamıştı. Korkusuz olmak bile zorken Aralık olmak ne kadar zordur kim bilir?
Bir elinde metal bıçağı, bir elinde ağır silahı. O asker olmak isterken katil olmuştu ya en çok da buna yakarıyordu. En çok da buna yanıyordu o taştan kalbi.
"Kolay değil," derdi annem hep bana. "Asker yâri olmak kolay değildir." Şimdi onun gözleri bunun için yaşlanmıyordu bile. Çünkü asker olamayacak kadar katil olmuştu. O isterdi her zaman onu bekleyen bir güzel olsun. Fakat artık o beklemiyordu. Artık o hiçbir şey istemiyordu.
Gizlendi yine Aralık. O sadece gizlendi. Gizlenmek istemedi. Yaptığı şeyin canice olmadığını, aslen canileri öldürdüğünü söylemek istedi ama ağzını bıçak açmadı. Sanki susmak onun en büyük cezasıydı ama o hep susmak zorunda kaldı, ya da öyle olması gerekti.
"Sen sus," dedi Ophelia. "Bu gözler zaten konuşuyor."
&
Gözlerimi camıma doğru çevirdim. Açık camdan esen rüzgâr tül perdeyi odanın içine doğru savuruyordu. Üşüdüğümü hissediyordum ama bu güzel görüntüden mahrum kalmak da isteyeceğim son şeydi.
Saat gece dört buçuk olmuştu ama dün akşamın o kasar etkisinde kalmıştım ki gözüme uyku girmiyordu. O günün akşamı Aralık ablam gelmeden önce gitmişti, daha sonra ablam gelmişti ve Poyraz'ı iki saat karakola kadar taşımak zorunda kalmıştık. Bana yüzünü görüp görmediğimi sormuşlardı fakat dudaklarımın arasından çıkan tek kelime, "Gitmek istiyorum." olmuştu.
Akşamın devamını kaldıramazdı artık bünyem. Bu yüzden eve gelmiştik ama geldiğimizden beri asla uyumamış, yatağımda boş boş, saatlerce oturmuş ve düşünmüştüm.
Çünkü onun yüzünü maske olsa dahi görmüştüm ama beni öldürmemişti, bir kez daha. Saatlerce düşünmeme rağmen hâlâ bir sonuca ulaşamamıştım. Amacı neydi?
Canımın sıkıldığını anladım ve ofladım. O sırada gözlerime komodinin üzerinde duran laptopum ilişti. Aklıma gelen şeyle laptopu elime açtım ve açıp şifresini girdim. Daha sonra kitap yazdığım uygulamaya girdim ve yayımlamayı unuttuğum bölümü yayımladım. On bölüm olmuştu bu bölümle ve milyonlarca okunma almıştı. Bölümlerim zaten epey uzundu.
