Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Yeni bölüm! Gerçekten severek okuduğunuzu görmek beni çok mutlu ediyor. Umarım saçma sahneler olmuyordur, ilk kitabım olduğu için beni mazur görün. Daha iyisini yazmaya çabalıyorum.
Neyse bölüme geçelim!
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum!❤️
İyi okumalar...
~DianaLovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Ölmekten son derece korkuyor çünkü henüz yaşayabilmiş değil."
🫀🪽
20.BÖLÜM "ÖĞRETMENİM"
Acımak yok. Ölmüş canlı için bile acımak yok. Çünkü onlar onu bu şekilde büyüttü. Onlar Aralık'ı öldürdü, Aralık ise onları örnek aldı. Şimdi ise o çektiği acıları ruhunun ardına saklamış, başkalarına acı çektiriyordu.
İnsanlar isyan etmeye başladılar ama sanki bu isyan sadece Aralık için değildi. İnsanlar adaleti sağlamak için doğan bu katilin doğma nedenine isyan ediyordu. Yani adalete...
Eğer adalet gerçekten var olmuş olsaydı, belki de bunların hiçbiri yaşanmazdı. Aralık ağlamaz, Aralık acı çekmez, Aralık saklanmaz, Aralık'ın ruhu bile zarar görmezdi. Ama olmadı.
Adalet acıları serbest bıraktı, Aralık yaralarını saramaz hâle geldi.
Şimdi ise yaralarıyla dolaşıyor, saklanıyordu. Saklanmak, onun için tek çare olmuştu artık. Saklanmak...
İnsanlar bağırdı: "Aralık değil, adalet!" Fakat bu bağırtı hayal gücümün bir parçasıydı.
Çünkü insanlar adaleti bilmezken Aralık'ın gerçek adalet olduğunu asla anlamayacaklardı...
&
"Kendimi bunun için mi yorucam ben? Kalbimi bunun için mi kırıcam ben?" Sabahtan beri ağzıma takılmış olan şarkıyı tekrar söylemeye başladığımda elimdeki kalemi masama fırlattım ve arkama bıkkınca yaslanıp sertçe ofladım. Çalışamıyordum işte! Son sınıftım ve üniversite sınavına hazırlanmam gerekiyordu ama bir türlü odaklanamıyordum.
Boş boş tavanı izlerken dudaklarım tekrar aralandı ve şarkıyı sıkkınca devam ettirdim. "Yok ki senin bir yedeğin. Kötü kedi Şerafettin. Söyle nasıl kıydın bana? Hem canındım hem ciğerin." Tekrar oflarken oturduğum yerde dikleştim ve bu sefer de boş bakışlarımı önümde duran test kitabına çevirdim.
Dirseğimi masaya yaslarken elimi yanağıma koydum ve yanağımın yukarıya doğru yamulmasına neden oldum. Ablam hastaneden çıkalı bir hafta oluyordu. Hastanede öğrendiğimiz şey bizi bitirmişti.
