Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Beklentilerimizle, umutlarımızla, çabalarımızla ve en çok da sevgimizle ziyan olduk. Bizi sevdiklerimiz ziyan etti, umduklarımız ziyan etti. Ziyan olan kişiler hep bizler olduk. Ama bilmediğimiz, hiç düşünmediğimiz insanlar da ziyan oldu.
Kimsenin geçmişini bilemez ve göremeyiz ancak insan geleceğinde neye dönüşmüşse geçmişinde de o kadar acı çekmiştir. Yıkılan insanlar nefrete, inşa edilen insanlar sahteliğe dönüşmüşken; sevgi gören insanlar hep kazanmıştı bizim dünyamızda. Sevgi gören yedisinde neyse, yetmişinde de oydu. Mutlu, sürekli gülmekten kırışıklıkları çıkan, hayatı yaşayan insanlar.
Yıpranan insanlar gençti. Gülmeyen insan yaşlanır mıydı ki?
Peki buradaki adalet neredeydi? Gülmeyi hak edenler ağlamak zorunda mıydı?
Aralık sizce de gülmeyi hak etmemiş miydi? Cani bir katil olarak değil, toplumu önemseyen bir vatandaş olarak düşünün bunu. Çünkü sizi bilmem ama bence Aralık cani olabilecek kadar zorluklar yaşamış, kırışıklıkları olmayacak kadar gözyaşı akıtmıştı.
Tahminimce.
Şimdi ise korkmayın. Cani bir katil bizimle yaşıyor diye korkmayın çünkü o geçmişinden kurtulamamış bir insan.
Korkmayın, eğer masumsanız korkmayın.
&
Korku insanın bedenini sarmalar ve içine hapsederdi değil mi? Peki ya bu korku farklıysa? Bu korku bedenleri titretecek kadar değil de, soğuk soğuk terletecek kadar farklıysa? Ya da korkunç bir şeyden dolayı titreyen bedenler gibi değil de, kaybetmek adına yaşanan büyük bir korkuysa?
Kaybetmek kelimesini fazlasıyla yaşamış biri olarak söylüyorum. Bu korku diğer tüm korkulardan daha da beterdi. Korku mu beter olandı yoksa korkutan mıydı beter olan? İnsan mıydı korkudan beter olan yoksa bitmeyen huzursuzluk muydu beter olan? Neydi bu beterlik kavramı? Nedendi bu beterlik kavramı?
