Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Yeni bölüm! Artık yorumları arttırabilir miyiz? Ciddiyim! KDLWJDLWKSKD
Bölüm yine akşama hazırda olur sanırım. O zaman çok uzatmadan bölüme geçelim...
İyi okumalar Aşklarım!💗
Vote ve yorumlarınız bekliyorum!❤️
~Diana Lovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Oysa benim ruhumda savaş var. Durmadan ölüyor içimdeki insanlar."
🫀🪽
47.BÖLÜM "KÖSTEBEK"
Yaralarımı kendim sarar olmuştum bu altı yıllık süreçte. Ancak onu bu süreç sonrasındaki ilk gördüğüm an yaralarımı tekrar sarsın istedim. Ben onun yaralarını, o benim yaralarımı sarsın istedim ama içimde bir yerlerde hâlâ ona karşı olan dargınlığımı hissedebiliyordum. Bu beni ondan uzaklaştırsa bile üç metreden öteye gidemiyordum.
Aramızda tarifi olmayan bir çekim varken uzaklaşmak oldukça mantıksız geliyordu zaten bana. Ancak bana zararı olan bir kişiden de uzaklaşmayı bilmeliydim. Bana zararı vardı ancak bu zarar tek taraflımıydı bilmiyorum. Belkide zarar gören tek kişi ben değilimdir diye düşünmeden de edemiyorum.
Asaf bana, "Ne sanıyorsun ki? Affedince bir daha yapmayacağını mı?" diye sorduğunda aklımda geçen tek sahne kalbine silah dayadığı sahne olmuştu. Onun beni çok sevdiğini görebiliyordum ancak duygularını yeni yeni kazanan bir adamdı o ve nasıl sevilir tam olarak hâlâ bilmiyordu. Güzel sevdiği pek çok anlar vardı ancak onun dışında canımı yakarken ne yaptığını anlamıyordu. Çünkü doğasında can yakmak olan bir adam sevmek kavramını yeni yeni öğreniyordu.
Onu affetmiştim ancak henüz içimden affetmiştim çünkü altı yılın acısını altı günde almak oldukça saçma olurdu. Onu affetmiştim içimden çünkü kalbine silah dayadığı an gerçekten de tek düşündüğü şeyin ölmek olduğunu adım kadar iyi biliyordum. Onu affetmiştim içimden çünkü kimse kimseyi kendi ölümünü göze alacak kadar sevmezdi ve o ölmemem için kurşuna kafa atacak kadar seviyordu beni.
Hissediyordum ve hislerim bazen aşırı kuvvetli olabiliyordu.
Elimdeki silahı pantolonuma sıkıştırarak üstünü ceketimle örttüğümde dudaklarıma sahte ama gerçekçi duran bir tebessüm yerleştirdim. İlk adımlarımızı atmaya başladığımız görevimizde köstebek olarak içeriye sızmıştık. Ben, Atlas ve Asaf koruma gibi kapıların önünde duruyorduk. Ediz ve Asil'de içeride çalışan herhangi adamlardan biriydi.
