Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Yeni bölüm! Kitabımı sevmiş olmanız beni gerçekten mutlu ediyor. Umarım sevmeye devam edersiniz, umarım sizi memnun etmeye devam ederim. Yavaş yavaş büyüyoruz. Fazla okunma olmasa bile siz bana yetersiniz destekçilerim ve okurlarım!💗
Fazla uzatmadan bölüme geçmek istiyorum.
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum!❤️
İyi okumalar...
~DianaLovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Seni zorlayamam ama sensiz zorlanırım."
🫀🪽
16.BÖLÜM "SANA DELİLER GİBİ AŞIĞIM DEMEDİN Mİ?"
Vardır illaki bütün insanların bir problemi, bir sorunu. Vardı onun da elbette bir problemi, bir sorunu. O sorunlarının çözümünü kötü yola başvurarak buldu. Biz ise sorunlarımızı çözmek için uğraşmadık. Bize zarar vermesine izin verdik.
O sorunlarının kendisine zarar vermesine izin vermedi. O sorunlarına zarar vermekte karar kıldı ve bunu başardı. Onun sorunları neydi bilmiyorduk ama onun sorunları vardı. Belki de bilmediğimiz birçok sorunu vardı. O mutlu biri değildi, mutlu olacak kadar fazla anı yaşamamıştı. Belki de anıya değer bir şey yoktu hayatında.
Onun anılarında hep bir kan lekesi vardı. O ise kan lekesini asla temizlemedi. Daha da kanattı, daha da kan akıttı. Ama asla kendine zarar gelmesine izin vermedi.
O kendinin doktoru oldu. Kimseye ihtiyaç duymadan kendi yaralarını kendi sardı. Bir yara bandı vardı, fakat yara bandının yapışkanı hep kurudu. Yaralarını sarmaya çalıştı, kimseye ihtiyaç duymadan ama yaraları büyüdü. Şimdi ise o yaraları görmezden geliyor çünkü eğer yaralarına aldırış ederse boğazına bir yumru otururdu.
O ise buna asla izin vermedi. Çünkü geçmiş insanın en yaralı kanadıydı ve o yaralı kanadı saramadı ama umursamadı da.
Geçmiş ona darbeler vurdu, geçmişten gelenler ona darbeler vurdu o ise sadece içten bir kahkaha attı. Oysa Tolstoy şöyle söylerdi: "Herkesten çok güldü. Belli ki acı çekiyor."
&
Bacaklarımı kendime doğru çektim ve kollarımı bacaklarıma dolarken gözlerimi etrafta gezdirdim. Son dersteydik ve dersimiz boş olduğu için bizi dışarıya çıkarmışlardı. Ben ise yalnız başıma bir çardakta oturmuş hâlâ top oynamakta olanları izliyordum. Peri başka bir sınıfta olduğu için şu an yalnızdım. Zaten Peri dışında arkadaşım yoktu.
