Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
(Hatırlatma.)Vote ve yorumlarınızı bekliyorum!❤️(Hatırlatma bitti.)
İyi okumalar...
~DianaLovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Binlerce kez iyi geceler sana..."
🫀🪽
30.BÖLÜM "YENİ KURBAN"
Karanlık içine çekti hepimizi. Karanlık Aralık'tı, biz de o karanlığın mahkûmlarıydık.
Korku insanın en zayıf duygusudur. Fakat insan korkarsa gerçekler ortaya çıkar. İnsan korkarsa aklını bir kenara bırakır ve tez davranır. İnsan korkarsa bırakır...
Aralık korktu, gerçekler saklandı. Aralık korktu, aklını kullandı ve ağır hareketler etti. Aralık korktu, kazandı...
Neyi kazandı, bundan pek emin değilim ama bir şeyleri kazandığına eminim. Çünkü Aralık yanlış yapmadı. Doğru yolu tercih etti. Doğru yol neydi? Bunu sadece o bilirdi.
Korkarım, üzülürüm ama hâlimize. Hâlimiz acınası ama acıyanımız yok. Acınmak mı istiyorsunuz? Beklemeye devam edin o zaman.
İnsan bekler ama zamanı olup olmadığını düşünmez.
&
Ayakkabılarım çamurlu sulara batıp çıkarken sanki tek batan şey ayakkabılarım değildi. Yoğun yağmur yağmaya devam ederken titremelerim de onunla beraber artıyordu. Korkmuyordum, üzülmüyordum, acı hissediyordum. Çok, çok acı... Bu acıyı anlatmak mümkün değil.
Kim kaldı yanımda? Ailemden kim kaldı? Annem? Babam? Ablam? Kaldım bir başıma. Yapayalnız bir çocuk gibiyim dar sokaklarda. Bir o yana yürüyorum, bir bu yana. Sonucunda ulaştığım yer ise her zaman bir çıkmaz sokak. Peki bunu gerçekten hak ettim mi? Bu kadar yalnız kalmayı, hak ettim mi?
Yalnızlığımın sessizliğini dinledikçe yaralarımın yavaş yavaş ortaya çıkması canımı yakmaya devam ediyordu.
Geride bıraktığım yaralar, unuttuğum yaralar, yalnızlığımın yaraları. Fazla düşünmek bana iyi gelmiyordu. Çünkü düşündükçe atak geçirmeye başladığımı hissediyordum. Bir anda ruhumun derinliklerine inmeye başlamıştım ve kendimi durduramıyordum.
Düşünüyordum, düşünüyordum, düşünüyordum...
Düşündükçe deliriyordum.
Daha fazla yürümeye mecalim kalmadığı için durdum ve gözlerimi kısaca etrafta gezdirdim. Nerede olduğumu bile bilmiyordum bu karanlıkta. Saat kaçtı ondan bile bir haberdim. Telefonum çantamdaydı ve çıkarma tenezzülünde bile bulunmamıştım. Sanki telefonumu elime alsam ablamı aramak isteyecekmişim gibi hissediyordum ama onu arayamazdım.
