Bütün şehire korku salmış bir seri katil. Ve o seri katilin kitabını yazan bir kız.
Adel lise son öğrencisi sessiz, içine kapanık ve zorbalanan bir kızdı. Polis olan ablası ile beraber yalnız yaşayan Adel son yıllarda sürekli dilden dile gezen seri...
Sonunda yeni bölüm! Özlediniz mi beni Aşklarım? Biraz evi sırtladım da clemdlwmldmwd
(Lebensmüde: Yaşam yorgunluğu, hayattan sıkılmış kişi.)
Neyse hemen bölümü yazmaya geçeyim ben!
Vote ve yorumlarınızı bekliyorum!❤️
İyi okumalar Aşklarım!
~DianaLovely
🫀🪽
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Aralık "Keşke düşüncelerim de kapansa gözlerim kapanınca."
🫀🪽
33.BÖLÜM "LEBENSMÜDE"
Karanlığın içinde kaybolmuşum. Akşam olmuş, hava kararmış. Gökyüzü simsiyahken bir yıldız parıl parılmış. O yıldız benim çocukluğum. Yalnız kalmış. O yıldız senin çocukluğun. Yaralanmış. O yıldız Aralık'ın çocukluğu. Kan ağlamış. Peki neydi bu çocukluğun dertleri? Ne günahı vardı da bir kere gülmemişti o küçük yüz?
Şimdi çok uzaklarda kaldı o güzel diye andığımız ama hiçbir tarafı güzel olmayan günler. Bunları yazıyorum çünkü bazı insanları anlamanızı umuyorum. En çok da Aralık'ı.
Size düşündürmek istediğim şey Aralık'ın da yaralarının olduğu. O yaralar Aralık'ı belki de haklı çıkarmaz ama neden olmasın? Yaraları olan bir insan geleceğinde ne olsun ister sanıyorsunuz? İntikam? Tabii ki de.
Aralık rastgele insanları öldürmüyor. Onun bir listesi var. Onun seçilmiş kişileri var. Masum insanları yaralamaz ama masum insanlar ona zarar verirse öldürmekten de çekinmez. Şimdi ne demeye çalıştığımı anlayabiliyor musun?
Daha açık konuşmak gerekirse size şunu diyebilirim:
Aralık diyor ki: "Bana dokunmayan yılan bin yaşasın."
&
Bir Hafta Sonra Pazar Günü 21.04
Polis siren sesleri beynimin içinde tur atıyordu. Yüzüme vuran beyaz ışığa gözlerimi hafif kısarak bakıyordum. Yüzümde ifadesizlik varken içimde ufak bir huzursuzluk dalgası vardı. Ellerim koltuğun kumaşını sıkıca kavramışken gözlerimi karşımda duran televizyondan çekemiyordum.
Altta durmadan geçip giden yazılar, hızlı ve korkak bir şekilde konuşan haber spikeri ve beynimin içinde yankılanan isimle olduğum yerde öylece durmuş olayın bu derece büyümesine anlam vermeye çalışıyordum.
