MARİA

bölüm 25

Mariadan

Gözlerimi açtığımda arkamda bir beden hissettim. En son hatırladığım ardanın abla diye seslenmesiydi daha sonra ne oldu bilmiyorum. Gözlerimi açmama rağmen gözümün üzerindeki şey yüzünden hiçbir şey göremiyordum. "Arda" dedim arkamda hissettiğim bedene itafen. O değilse miray abla mıydı? Bora, abim yoktluğumu fark etmiş miydi. Ben bunları düşünürken tam karşımdan bir ses yükseldi. "Misafirin uyandı baba." Miray ablanın sesiydi. Evet onun sesiydi o neden buradaydı? "Miray abla" sesimdeki korku barizdi o ve bir erkek sesi kahkaha attı. "Miray, miray, miray. Havin güzel kızım oyununu çok güzel oynamışsın aferin." Bir erkek sesiydi. Arkamda bir hareketlilik olduğunda miray gene konuştu. "Davetsiz misafir de uyanıyor baba ben sizi başbaşa bırakayım." Miray bunu söyledikten sonra ayak seslerinden anladığım kadarıyla çıkmıştı. "Abla, ablam nerede?" Bu ses arkamdan gelmişti kahretsin arkamdaki kişi ardaydı. "Burdayım arda" ben konuştuktan sonra az önceki adamın kahkhası gene duyuldu. "Abla kardeş draması mı izleyeceğiz ufaklıklar?" Daha sonra tekrar konuştu. "Sizi öldüreceğim için tanışabiliriz öyle değil mi minikler." Adımları benim önüme geldi ben hemen konuştum. "Derdin kız kardeşleriyleydi. Ardayı bırak lütfen." Çoğu zaman birbirimizi kırmış olsakta şu hayatta istediğim tek şey abla olmaktı ve onu 1 kere dahi olsa arda bana yaşatmıştı. O benim kardeşimdi ona bir şey olmasına izin veremezdim. Adamın gür kahkahası tekrardan yayıldı bulunduğumuz soğuk yere. "Demek derdim yalnızca kız kardeşiyle. Aferin miniğim kim olduğumu çözmüşsün hatırlat. Kalbini sökmeden önce yıldız takacağım." Bir kaç saniye sustu arda arkamda debeleniyordu. "Ardayı bırakırsam elime ne geçecek?" Sorduğu soruya anında cevap verdim. "Ne istiyorsan yapacağım. Bırak onu." Sesim yalvarırca çıkmıştı. "Maria ne diyorsun sen?" Evet arda debelenmeyi bırakıl sorumuza odaklanmıştı. Adam alayvari bir şekilde güldü. "Ben bu teklifini düşüneceğim miniğim. Hem bakarsın belki yavuzda aynı teklifi sunar. İkinizi de bırakırım. Siz şimdi eğlenmenize bakın miray ablanız sizinle ilgilenmeye gelecek." Abim eminim böyle bir şansı olsa hemen bizi buradan çıkarırdı.

"Abla neden böyle bir şey sunuyorsun? Delirdin mi sen? Tamam yaş olarak benden büyüksün ama sen benden nefret ediyorsun neden beni kurtarmaya çalışıyorsun?" Evet ardanın bunu 8. soruşu 8inde de sessiz kaldığım için muhtemelen deliriyordu ama bilmediği bir şey vardı. Ben onu canımdan çok seviyordum. Bir keresinden bana keşke eren abim kadar sevsen beni demişti. Haberi yok ama ben onu herkesten çok sevmiştim. "Nefret ettiğim falan yok arda. Abim de burada olsa ikimizden birinin çıkmasını isterdi." Arda sesizliği bozmama mı yoksa ondan nefret etmeme mi şaşırdı bilmiyorum ama bir kaç saniye sustu. Onun sustuğu bu aralıkta odada ayak sesleri yankılandı benim önüme geldi gözlerime bağladığı şeyi çıkardı. "Miray abla" dedim hala bizi kaçırmasında bir parmağı olmasına şaşırıyordum. Ben ona bakarken o elini kaldırdı ve sert bir şekilde vurdu. Arkamdan arda bağırdı ama o derece sert vurmuştu ki kulaklarım çınlamıştı 4-5 aydır dayak yemediğim için olmuştu muhtemelen çünkü bunun gibi binlerce tokat yiyerek o koca aileye ulaşmıştım. "Vurma lan ona" yeni duyduğum ardanın sesiyle kendime gelmiştim. "Şerefsiz" gene arda konuşmuştu miray bu sefer önümden çıktı artık bulunduğumuz yere baktım ufak bir lamba vardı ve sandalye vardı benim tarafımda anladığım kadarıyla bir mağaradaydık. Arkamda ardanın bedenini hissedemedim bir an hemen başımı onun tarafına çevirdim. "Miray bırak yalvarırım bırak." Ses bana aitti çünkü ardaya acımasız tekmeler atıyordu. Arda sesini bile çıkartmıyordu. Ben onların tarafında bakarken arkamdan gene o adamın sesi duyuldu yüzünde puşi benzeri bir şey vardı yalnızca korkunç gözleri gözüküyordu. "Şimdilik bu kadar hırpalanmak yeter bu miniğe güzelim, akşam tekrardan hırpalar paketleme işlemini gerçekleştirirsin." Miray durdu bir tekme daha ardaya daha sonra çıkıp gitti bende ardanın olduğu tarafa doğru biraz kendimi kaydırdım.