Kalbime Hoş Geldin (Texting)

1.7

Ben geldiiim! Selamunaleykümmm. Siz de hoşgeldiniiiz.

Çok istediniz bende kıyamadım🤎 Kandiliniz mübarek olsuun🤍

Ama sizi bu bölümden sonra biraz bekleticem jdbxkdbxks bir türev meselem var halletmem gereken...

Bölüm şarkısı: Emre Fel-Veda Türküsü

○●○●○●○●○●○●○

"Ya kızım cips alıcaz işte. Hem Papatya'yı da evinden almamız lazım. E mahalledeki tek bim onların orda. Ben bim cipsi aşerdim hadi ya!" Berçem'in itirazları ile zorla çıkardığı evimden zorla götürdüğü markete ilerliyorduk.

Tabi ben çoğunlukla 'gelmek istemiyorum' desem de Berçem hemen itiraz edip sürüklüyordu beni. Finaller bittiği için üniversiteler 40 günlük tatile girmişti ve bu 40 gün boyunca sadece uyumak istiyordum.

Onlarca zaman olmuş ama Kerem gelmemişti. O yokken annem gelmiş ve niye bu halde olduğumu sormuştu. Bende ona en başta istemesem de çok endişelendiğini fark edince herşeyi anlatmıştım. İlk başlarda Kerem ismini duyunca sevinse de anlattıkça benim ağlamam ve annemin yüzünün tam tersine dönmesi uzun sürmemişti.

Annem ile konuştuktan sonra annem kızlarla beni evden çıkarmak için iş birliği yapmıştı. Nazlı teyzeler başta korksa da sonradan arada zaten böyle hiç haber vermediği oluyor diyerek sakinleşmişlerdi. Belki benim de sakinleşmem gerekirdi ama bitecekti. Öyle demişti. 3 gün demişti. Bu sanki kalbimde öyle bir yüktü ki anlatamıyordum bile. Sadece anneme söylemiş ve saatlerce annem bana sarılırken ağlamıştım.

Korkuyordum. Ben Ahu Kandemir. İlk defa biri için bu kadar korkuyordum. Dilim asla varmıyordu hatta aklım bile düşünmeyi red ediyordu kötü ihtimalleri.

Eğer gelseydi ne diyecektim diye sorguladım kendimi defalarca. Hep aynı cevaba çıktım. Yokluğu o kadar acıttı ki canımı, varlığının bir nimet olduğunu anladım. Tevafuk mu diye düşünürken en büyük tevafuk olmuştu hayatımda. Seneler sonra tekrar karşılaşmak, beni hatırlaması, benim browniyi sevmem, onun hislerinin bitmemesi, bana o gün yazması, Papatya'nın o zaman itiraf etmesi, benim durmadan Kerem'in yanında kızarmam, anonim ile konuşurken hiç kimseye açmadığım kapıları aralaması...

Kader çizgisiydi hepsi biliyordum. Geç fark etmiş olmaktan korkuyordum. Çünkü ben çıkıp gelirse bu sefer yine evlenelim mi diye sorduğunda terslemeyecektim...

Berçem ben düşüncelerimde kaybolmuşken beni sürüklüyordu ve bim kapısına ulaştığımız zaman ise bana yeni bakmıştı. Gözlerimin dolu dolu olduğunu gördüğünde birden duraksamış ve ne yapacağını bilmiyor gibi bana bakıyordu.

"Ahududum niye ıslak o güzel gözlerin?" Sessiz ve tatlı bir ses tonu ile konuştuğunda gözümde duran yaş birden kendini bırakmıştı. "Ahududu demişti." Birden aklıma gelen şeyle gözlerimi durdurmak istesem de daha çok dolmuş ve görüş alanımı bulanıklamıştı.

"Kim ne dedi?" Berçem anlamak ister gibi sorarken yutkundum. "O dedi. Yine der mi? Yine desin." Berçem birden gözlerini kapatmış ve durmuştu. Gözlerini açtığında sanki o da ağlamamak için kendini zor tutuyordu.

"Diyecek Ahu'm diyecek. Gör bak, sen sırf niye beki bu kadar beklettin diye ona engel atacaksın hatta. Arkandayım kız bu sefer. Bırak hatta engeli kafasına yumurta atalım." Berçem beni güldürmek ister gibi konuştuğunda aklıma bir an kafasında yumurta kırılmış Kerem gelince gülmeden edemedim.

Aynen biz de 193 cm adamın kafasına yumurta atabilecektik...

"Ha şöyle ya. Vallaha birazdan zırlayacaksın diye çok korktum. Kızım vallaha yolun ortasında sen benim dizime yatmış birlikte şarkı söyleseydik çok tuhaf dururdu." Berçem gülerek gözümü silmiş ve bim kapısını açmıştı. Ağlamayacaktım. Biliyorum gelecekti. Hep geldi. Yine gelecekti.