Kalbime Hoş Geldin (Texting)

1.8

Ben geldiiiiim! Size efsane bir bölün getirdiiiim! İnşaAllah yani... krnkwjxnsjsks

Siz çok üzüldünüz ve bu yüzden bende üzüldüm... Merak etmeyin ben o bölümleri yazarken sizin için de ağladım ksbejbdne bu arada bölüm içini tahmin eden bir çok zeki okurum var. O yorumu okurken ağzım açıktı ldbwjdbsjsj

Bölüm şarkısı: Onur Can Özcan-Gülümse Kadın

○●○●○●○●○●○

Gözlerimi aralarken kolumdaki ağrı yüzünden yüzümü buruşturdum. Gözlerim tanımadığım odada gezerken koluma geldiğimde serum takılı olduğunu gördüm. Buraya nasıl geldiğimi düşünürken annemin kısık sesi kulaklarıma doldu.

"Kızım yavrum iyi misin?" Annemin yardımıyla hafif doğrulduğunda yüzünün çok üzgün duruyordu. Niye üzgün bakıyordu ki? İyiydim ben?

"Semih git hemşireyi çağır." Babama gözlerim döndüğümde benim iyi olduğumdan emin olmak ister gibi son kez bakıp odadan çıkmıştı hemen.

"Ne oldu?" Serum ile gözleri hafif dolu bir şekilde titreyen sesi ile "Sen Kerem'lerin evinin önünde bayılmışsın kızım."
Kerem...

Aklıma gelen şeyle doğrulmaya çalışırken annem beni engelliyordu. Aklıma gelen anı ile gözlerim çoktan dolmuş hatta göz yaşlarım firar etmeye çalışıyordu.

"Birşey olmadı değil mi? Birşey oldu anne. Ona birşey oldu." Annem beni sakinleştirmek ister gibi ellerimi tutmuştu. "Kızım sakin ol. Kerem oğlum hastahanede şimdi. Henüz birşey belli değil." Annemin sözleri ile ağzımdan hıçkırık çıkarken gözlerim sanki bu anı bekliyormuş gibiydi. Görüşüm kendini yaşlara bırakırken elimdeki serumu diğer elimle çekip attım.

"Kızım ne yapıyorsun damarına birşey olacak!" Annemin sesi ile odaya giren hemşire ve babama baktım. "Hanımefendi durun lütfen." Hemşire gelip kanayan koluma pamuk tutmaya çalışırken ağzımdan sadece "Ona götürün beni nolur." Çıkmıştı.

Babam anlamak ister gibi bakarken annem çoktan anlamıştı ve gözlerini kapatmıştı. "Kızım koluna hemşire baksın öyle gidelim bari." Annemin dediğini red edersem daha uzun süre burada oyalamaktan korktum. Ona gitmem lazımdı. Acilen.

Hemşire koluma küçük bir yarabandı yapıştırırken "Çok şanslısınız ki damarınıza birşey olmamış." diyordu. Anneme yalvarır gibi bakarken en son dayanamamış ve "Semih sen çıkış işlemlerini halleder misin? Papatya'nın yanına gitmeden rahat etmeyecek bizim kız." diyordu. Hayır Kerem'in yanına gitmeden rahat etmeyecektim. Hayır o uyanmadan hiç rahat edemeyeceğim.

Babam ise benim ağlamama dayanamadığı için sorgulamamış ve kafası ile onaylamıştı. Yanıma gelip anlımdan öptüğünde geri çekilip gözlerimin içine bakıp "Sen üzülme güzel kızım. Gideriz hemen." diyerek göz kırpmıştı. Biliyordu. Papatya için gitmek istemediğimi biliyordu. Babam her zaman ben birşey demesem bile beni anlardı. Ve normalde çok siniri bozulacağı olaya bile şuan benim için anlayışlı davranıyordu. Babam böyleydi işte. Konu annem ve ben olduğunda her zaman dünyanın en iyi erkeği olurdu. Bizi anlar ve bize güvenirdi her zaman.

Tabi annem babamın anladığını bilmiyordu henüz.

Babam dışarı çıkarken annemin yardımı ile giyinmiş ve şalı tekrar takmak zor olacağı için annemin getirdiği suflelerden birini takmıştım. "Güzel kızım bak korkma. Ne olursa olsun tevekkül et. Allah en hayırlısını eyler." Annemin sözleri ile durmayan gözyaşlarıma burun çekmelerim eşlik ediyordu. "Çok geç kaldım. Çok geç anladım anne. Ya bittiyse vakit..."

Sonlara doğru kısılan sesimle yutkunamıyordum. Bitmemiş olmalıydı, bitmesin. Ben ilk defa kalbimde birini hissetmiştim. Bitmemeliydi.

Annem bana sarılırken sadece hıçkırarak ağlamak istiyordum. Ne zaman bu hâle geldim bilmiyorum. Ama sanki nefesimi kaybetmiş gibi hissediyorum. İnsan nefesi olmadan yaşayamaz ki...