Ugly Little Lies [+16]

Rozdział 13. Myślałam, że nie jesteś na mnie zły

Twój dyrygent.

Kto mógłby tak siebie nazwać? Nikt, ale to naprawdę nikt nie przychodził jej do głowy. Historia zataczała koło. Najpierw premiera filmu i próba zamordowania jej, liścik na pokazie, a teraz włamanie się do jej domu i dostarczenie kolejnej wiadomości, która była niczym innym, jak ostrzeżeniem, ale również i groźbą, która napawała Leocadię niepokojem.

Wpatrywała się w liścik. Przeczytała go już kilka razy. Wydawało jej się, że zna treść już na pamięć i bez problemu mogłaby go wyrecytować.

Złożyła go pospiesznie. Rozejrzała się gorączkowo po sypialni. Podeszła zaraz do szafki nocnej, otworzyła jedną z szufladek i schowała kartkę, aby nikt jej nie znalazł. Ava nie grzebała w jej rzeczach, Vaughn tym bardziej, więc chociaż w tej kwestii mogłaby być spokojna.

Dlaczego zamierzała ukryć tą wiadomość przed innymi?

Bo stwierdziła, że tak będzie bezpieczniej. Gdy człowiek jest zagubiony nie odróżnia, co jest dobre, a co złe. Wszystko się rozmazywało. A podejmowane decyzje nie zawsze okazywały się być słuszne i przemyślane.

Zawsze mogło wyjść na jaw, że to jakiś psychofan. Już raz przechodziła przez coś podobnego. Oczywiście, że powinna połączyć kropki i dostrzec, że ten liścik oraz poprzedni, który znalazła na pokazie był od tej samej osoby, i że to właśnie ta osoba była odpowiedzialna za to, co wydarzyło się na nieudanej premierze filmu. Jednakże, nie myślała racjonalnie. Absurd gonił absurd. Bo przecież łatwiej jest się wyprzeć prawdy i lgnąć w stronę brudnych kłamstw, prawda?

Wyprostowała się, a jej oczom ukazał się Vaughn, który patrzył na nią z zdezorientowaniem.

Cholera jasna.

Jakim cudem go nie usłyszała? Czy naprawdę była w takim amoku, że do jej uszu nie dobiegł dźwięk stawianych kroków?

– Mogę wiedzieć, co chowałaś? I dlaczego wydajesz się być taka wystraszona?

Leocadia odwróciła wzrok. Vaughn za to dalej się w nią wpatrywał. Te szmaragdowe tęczówki przybijały ją do podłogi, nie pozwalając się poruszyć.

– Vaughn, dlaczego wszedłeś bez pukania do mojej sypialni? Wiesz, że chcę zachować chociaż trochę prywatności.

Zachowywała się niedojrzale. W głębi duszy doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale nie było już odwrotu. Zaczęła ten teatrzyk, więc nie pozostało jej nic innego, jak dokończenie go.

– Nie odwracaj kota ogonem – poprosił spokojnie. Podszedł do Leocadii, która w końcu odważyła się na niego spojrzeć. – Co schowałaś? – powtórzył pytanie.

Spięła się cała. Wodziła wzrokiem po twarzy mężczyzny. Vaughn na co dzień był zabawny, beztroski i spokojny, ale w tej chwili nie umiała wyczuć emocji, które mu towarzyszyły. To tak jakby dostał od życia dar, który pozwalał mu przełączać jakimś małym, niewidzialnym pilotem uczucia.

– Moją własność.

– Bądźmy ze sobą szczerzy, Leocadio.

– Jestem szczera – skonfrontowała.

– Nie, nie jesteś. Widzę, że kłamiesz. Nie jestem Avą ani kimś z twojego otoczenia, którzy są ślepi. Widzę zdecydowanie więcej, więc proszę cię tylko o jedno. Powiedz mi prawdę.

Wstrzymała oddech. Czytał z niej, jak z otwartej księgi. Dotychczas nie zastanawiała się nad tym, ale w tym momencie przysparzało to jej parę kłopotów. Przyłapał ją na kłamstwie. A to wiązało się z mniejszym zaufaniem. Znalazła się w okropnym położeniu.