YORGUN

37.BÖLÜM - SIKINTI

Herkese merhaba! Uzun bir aradan sonra yine ben geldiiim! Yoğun bir taşınma sürecine girdiğim ve arada bayram da olduğu için maalesef hazırda olan bölümümü bir türlü bilgisayarıma ulaşamamış olmam nedeniyle yayınlayamadım. Taşınma sürecim halen devam ediyor lakin artık bilgisayarıma ulaştığımdan dolayı bölümlerin arası bu kadar açılmayacak. Daha sık bölüm yayınlayabileceğim.

Bekleyen herkese sabrından dolayı çokça teşekkürü borç bilirim. YORGUN'un her daim desteklerinize ihtiyacı var. Lütfen oy vererek, yorum yaparak, görüşlerinizi belirterek destek olursanız çokça mutlu ve motive olurum.

Bu bölüm biraz aile içerisine girerek Soykanların ne durumda olduğuna bakacağız. Şimdiden oy veren, yorum yapan ve destekleyen herkese çok teşekkür ederim. Sevgili hayalet okurlarım lütfen yıldızları parlatmayı ve yorum bırakmayı unutmayalım. Herkese keyifli okumalar diliyor bir sonra ki bölümü yakın zamanda atacağımın da hemen haberini vererek sizi bölüme davet ediyorum ^.^

Bölüm Şarkısı: Dark Piano - The House

Yüzüme defaat kez kapanan kapının ardında, ötekileştirilmiş benliğimle bir belirsizlik içerisinde sıkıntıyla beklerken artık iyiden iyiye feri sönmüş gözlerimle kapıyı izliyordum. Kapının ardında bıraktığım çocukluğum silik anılarımı, artık epeyce sükûnete bulanmış zar zor duyduğum anıların sesini ve hatıraların eskimiş yüzünü gözlerimin önüne sererken kendimi hiç olmadığım kadar yabancı, sessiz hatta kimsesiz hissediyordum.

Babamın yorgun bir o kadar da yılların çarkından geçmiş tecrübeli sert bakışları beni eskisinden daha çok ürkütürken ne düşündüğünü anlamaya çalıştım. Ben babamın her zaman ne düşündüğünü anlamaya çalışır sonunda ise koskoca bir boşlukla baş başa kalırdım.

Yıllar önce öğrenci evine gitmeden evvel de kalmam için bir söz söylemesini beklemiş lakin babamın nasırlaşmış dudakları arasından bana dair bir söz çıkmamıştı. Yıllar sonra yine kapısına gelmiş bu sefer de katmerlenmiş suskunluğuna toslamış yavaştan pişman olmaya başlamıştım. Babam beni evine kabul edecek miydi?

"Geç içeri "saniyeler geçtikçe içimde yavaşça büyüyen pişmanlıktan bihaber, aksi sesiyle birlikte elinde tutmakta olduğu kumandayla içeriyi gösterdiğinde kendime bile utanarak itiraf ettiğim rahatlamayla titrek bir nefes aldım.

Hissettiğim tedirginlik sebebiyle nereye koyacağımı bilemediğim ellerimle nihayet sıkıca valizimi tutarak içeri girdiğimde ocağın üzerinde pişmekte olan yemeğin kokusu bütün evi sardığından hemencecik burnuma dolmuş tanıdık bir yabancılıkla kısa bir süre etrafa bakınmıştım. Zili duymayan ama kapanan çelik kapının sesini duyabilen annem yağ yeşili bir havluyla ellerini kurulayarak aceleyle mutfaktan çıktı.

"Kim geldi Ahmet Bey? "Annemin yersiz telaşını ifadesiz bir şekilde izlerken beni gördüğünde duraksadı. Gözleri valizime kaydıktan sonra gözbebeklerinde bariz bir şekilde kendini belli eden tedirginlikle bana baktı "hayırdır Karaca? "Diye sordu endişeli bir sesle.

"Bir süre evinizde kalabilir miyim? "Derin bir nefes alıp annemle babama baktım "Kamer başka ülkeye gitti "cümlemle beraber annemin elinde tutmakta olduğu yağ yeşili mutfak havlusu yere düştü.

"Aman Allah'ım! "Annem korkuyla iki elini yanaklarına koyduğunda sergilemiş olduğu dramatik tavırdan sıkılarak gözlerimi anlık bir şekilde babama çevirdiğimde 'ben demiştim' bakışları ile karşılaşırken bütün varlığımı hemencecik bu evden kazımak istemiştim.

"Öyle değil anne "içten içe sabır dilenerek konuştum "iş için gitti. Dönünceye kadar bende sizlerle kalmak istedim "sinirlerime hâkim olmaya çalışırken babam bana köstek olmak istemiş olacak ki söylenerek televizyon karşısındaki yerini alırken tavrına takılmamaya karar vererek valizimi alıp bir zamanlar Efsun ablamla paylaştığım odaya girdim. Şuh kahkahalar eşliğinde yaptığı telefon konuşması benim odaya valizim ile girmemle kesilirken merakla telefonu kapatıp bana döndü.