Kod Adı: Serçe (+18)

20. I.Kitap Finali

Yepyeni bir bölümle yine sizlerleyiz :))

Bol bol yorum yapıp beğenmeyi unutmayınız.

Yerdeki yıldızlara dokunalım mı? Çünkü gökyüzündeki yıldızlara dokunmak zordur :)

Sevdiklerinizle muhakkak paylaşın:)))

Keyifli okumalar;

🌻

Yavaşça gözlerimi kırpıştırarak açtım, odada kimse yoktu. Yavaşça yerimden kalktığımda kolumdaki serumu çıkardım, karnımda ağrı vardı.

Yavaşça kapıyı araladığımda Doktor sesi geldi. "Buraya geldiğinde çok geçti." Dedi Doktor. Niçin? "Bebeği kurtarmamız mümkün değildi."

"Ne demek mümkün değildi!" Diye bağırdım. Hızla koridora girdim, Doktorun yakasına yapıştım. "Ne demek mümkün değildi! Ne demek çok geçti! Nerede bebeğim!"

"Serçe hanım!" Dedi Doktor. Ağlamaya başladım.

"Bebeğim nerede?" Diye sordum. Karnıma kramplar giriyordu. "İstiyordum ben o'nu! Bebeğimiz olacaktı. Adını Kumsal koyacaktık! Ne demek çok geçti! Geri getirin o'nu bana!" Biri bedenimi arkadan tuttuğunda Doktor ile arama mesafe koydu. "Bebeğimi İstiyorum! Sevdiğim adamla hayalimizi verin! Bebeğimi verin!" Çırpınmaya başladım.

Ne farkım kaldı annemden? Benim Saliha Kaya'dan Ne farkım kaldı ki? "Sancak! Doktor yalan söylüyor! Birşey söyle!" Yavaşça dizlerimin üstüne çöktüm. "Bebek yok diyor! Birşey söyle Doktora!"

"Ağlama güzelim." Dedi Sancak. Hıçkırdım.

"Annemden bir farkım kalmadı ki benim! Sevdim ama koruyamadım, kınada fazla oynadım ben! Yapmayacaktım!" Diye bağırdım. Sancak başını omzuma yerleştirdi.

"Gene deneriz." Dedi Sancak. Gözlerimden durmaksızın yaşlar süzülüyordu. "Ama ağlama lütfen." Sancak bedenimi yavaşça kucağına aldı.

"Evimize gidelim, düğün istemiyorum! Hiçbir şey istemiyorum!" Dedim. Hıçkırıklar eşliğinde ağladım. "Bebeğimizi istiyorum. Bebeği geri istiyorum." Yavaşça yürümeye başladığında Doktor arkamızdan seslendi.

"Sancak bey çıkış işlemleri, son kontrolleri yapmadık." Dediğinde başımı iyice Sancak'ın göğsüne gömdüm. Ilık hava tenime nüfus ettiğinde bir yerin kapısı açıldı.

Sancak arka koltuğa oturduğunda birkaç dakika sonra biri arabayı çalıştırdı. "Annem gibi oldum." Dedim. Sancak saçlarımı okşadı. "Annemden bile kötü anne oldum."

"Öyle değilsin." Dedi Sancak. Başımı hayır anlamında salladım.

"Neden hep bebek dedim biliyor musun?" Diye sordum. Sancak saçlarıma öpücük kondurdu. "Çünkü o bebekti, minicikti ama bizimdi. Korktum, eğer bebeğim dersem benden gider diye çok korktum. Gitti, bizi sevmedi bebeğimiz. Kötü bir anneyi ben bile istemem."

"Serçe." Dedi Abim. Hıçkırdım. Sancak elleriyle gözyaşlarımı sildi. "Sen kötü biri değilsin."

"Öyleyim! Önce kötü bir evlat oldum, ardından kötü bir öğrenci, kötü arkadaş en son kötü bir anne oldum." Dedim. Tekrardan gözyaşlarım süzüldü. "Nefreti temsil eden bir kadın nasıl anne olabilirdi ki? Aptallık bendeydi, benden anne olur sandım." Olmazdı.