EVİMDEKİ ÜNLÜ

16

oy verip yorum yapmayı unutmayalım lütfen.

oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.
iyi okumalar<3
___

"Burçak," dedi gülümseyerek. "Bugün sen de gelir misin bizimle?"

"Efendim?" Yudumladığım kahve boğazımda kalıyordu, püskürtmemek için zor durduğum için öksürük krizine girmiştim.

Sırıttı, yine. "Sakin ol, daha gitmedem öleceksin şimdi."

"Yok yok," dedim bir an telaşla. "Ne işim var benim?"

"Misafirlik falan. Sevmez misin?" Öyle bir soruyordu ki lisede olsam ve şu bakışı görsem kesin tekte evlilik teklifi ederdim çocuğa.

"Yani..." diye mırıldandım. "Pek mantıklı gelmiyor."

Güldü, ama öyle bir güldü ki çok farklı bir gülüştü. Kafasını geriye atıp gözlerini gökyüzüne çevirdi. "Burçak," dedi. "İnan bana da hiç mantıklı gelmiyor."
Gözleri tekrar beni buldu. "Ama bu sefer mantığımı yok saymak istiyorum."

Bu da ne demekti şimdi?

"Herkese böyle misin sen?" sorduğum soru ve sesimdeki ima beni de onu da şaşırtmıştı.

Böyle güzel bir sözün üstüne öküz gibi soru sormamı beklemiyordu ama yine de sonrasında sırıttı. "Herkes olduğunu düşünüyorsan..."

"Doğru," dedim. "Herkes değilim. Ev arkadaşınım."

Yutkundu. Bir an için yüzümü süzdü fakat sonra hemen toparladı. "Burçak," diye mırıldandı. "En sevdiğin renk ne?"

Nereden çıktığını anlamasam da ben de onun gibi kafamı geriye yaslayıp gökyüzünü izlerken ona cevap verdim. "Beyaz,"

"Neden beyaz?"

Derin nefes aldım. "Zararsız.
Hiç kötülük dokunmamış gibi. Hiç canı açımamış gibi."

"Çok canın acıdı mı?" diye sordu. Bana baktığını hissediyordum. Aynı zamanda beni ve geçmişimi anladığını da.

Cevap vermedim. Ama hayatım boyunca hep beyaz olmak istemiştim. Kırılmamış, canı açımamış olmak.

Susmamdan ne düşündüğümü anlamış gibi o da üstelemedi.

"Komik biriyim aslında biliyor musun?" diye bir anda sessizliği bozdu. Sanki küçük çocukmuş da yeni tanıştığı büyük birine kendini anlatıyormuşcasına.

Sorusu ile kafamı yasladığım yerden kaldırıp gülmeye başladım.
"Ne?"

Neden güldüğümü anlamıyor gibi açıklamaya çalıştı. "Neden şaşırdın? Sıkıcı mıyım ben?"

Küçük çocuk gibi soruyordu ve inanılmaz tatlı duruyordu. Gülmeye devam ettim, durduramıyordum.

"Hayır hayır," dedim zorla nefes almaya çalışarak. "Sadece bir an dedin diye şaşırdım."

Gülmem hoşuna mı gitmişti bilmiyordum ama o da hafiften gülümsedi. "Yanında ne konuşacağımı unutuyorum."

"Çınar Efe Vural'dan bir aşk itirafı..." Diye sırıtarak mırıldandım. Duymamasını umuyordum.

"Öyleyimdir," dedim bozuntuya vermeden. "Dili tutulur herkesin karşımda."

"Herkesin?" dedi sorarcasına.

"Herkes kapımda sırada, haberin yok mu?"
Kimse sırada değildi, bir adayımız vardı onu da aynaya bakarsa görebilirdi.

"Sırayı da..." diye mırıldandığını duydum ama hemen toparladı. "Ne güzelmiş."