Arada gri olmadan, başka tonların katılmadığı...
Sahnenin sadece iyi ve kötüye yer ayırdığı...
Siyahın yerini kutsallığa verdiği, beyazınsa masumluğa adandığı,
Her iyiliğin içerisinde bir kötülük, her kötülüğün içerisinde bir iyiliğin bulunduğu,
Kut...
Kaos, aşkın doğasında gizlidir. Aşk ise, büyük bir denge oyunudur.
Bu büyük oyun, sahnesinde sadece iki kişiye yer verir. Birinci kişi her zaman, isyan rüzgarlarıyla dolu bir ruha sahiptir. İçinde tuttuğu ateş, her an patlamaya hazırdır.
İkinci kişi ise sakin ve dingin bir deniz gibidir. Derinliklerinde gizemli bir huzur barındırır.
Öyle ya,
Derin dünya okyanusunda seninle beraber açılacağımız yelkenlide,
İkimizin de farklı dalgaların üzerinde yol aldığını biliyorum. Ancak sadece, birlikte okyanusun derinliklerine dalabiliriz.
Çünkü inmeyecek bir gün bile gözlerimize, bir kış akşamı gibi karanlığı korkunun.
⛧
Luke'un beni kaos yaşadığım Lorena'nın korkunç konağından kucaklayarak çıkartmasının ardından, buz gibi kolları arasında titreyen bedenime hakim olamıyordum.
Luke ise konaktan çıkarken üstüme kendi siyah paltosunu giydirmiş ve yüzümü tek eliyle kendi göğsüne yaslamıştı.
Gece gibi üstüme örttüğü siyah paltosuna beni iyice sarıp sarmaladıktan sonra, hızlı bir şekilde konağın çevresinden uzaklaştı ve gittiği yol boyunca beni kucağında taşıdı. Bense, titreyen bedenimi onun buz gibi kolları arasına bıraktım ve dik tutmakta zorlandığım başımı üstümdeki siyah paltoya gömdüm.
Çok yorgun ve çok halsiz hissediyordum...
Bir ara, yarı baygın bir halde başımı gömdüğüm paltodan hafifçe kaldırdım ve beni nereye götürdüğünü öğrenmek için kısık gözlerle etrafa bakmaya çalıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece ay ışığının aydınlatabildiği, kapkaranlık bir ormanın içerisinde, hızla ilerliyorduk...
Luke'un hemen yanında Maggie'yi görmüştüm. Diğer tarafta ise abisi Jayden, Abigail'i sırtına almış ve hızla Luke'un yanından ilerliyordu. Luke beni kucağında sıkı sıkı tutuyor ve öyle hızlı götürüyordu ki, bulunduğumuz ormanda hızı yüzünden yarım yamalak gördüğüm ağaçlar arasında kusursuzca geçmesine şaşırmış kalmıştım.
Luke inanılmaz bir hızda koşuyor, hiç bir yere takılmıyor, çarpmıyor hatta ayak sesi dahi çıkartmıyordu. Sadece ileri yöne doğru bakan gümüş-gri gözlerine vuran ay ışığı ise, gözlerindeki gri rengi yok etmiş adeta beyaza döndürmüştü.
