Elma Ağacının Altında

51

51. Bölüm
Kalbinin Sesini Dinlemek

🌿

Esma'nın okudukları ve dinledikleri doğruysa bu hayatta her insanın bir görevi vardır. Hem kendi yaşamında hem başkalarının hayatında. Biriyle tanışmak ve onun kaderine ortak olmak sebepsiz değildir asla. Ona vermen gereken bir ders, öğretmen gereken davranışlar ve yaşatman gereken duygular vardır. Kimi kimine sevmeyi öğretir bu yüzden tanışmışlardır bir şekilde. Kimi güvenmeyi, sırtını dayamayı öğrenir hiç bilmediğinden. Veyahut tam tersi, aslında güven denen duygunun kıymetini ve öylece harcanmaması gerektiğini öğrenir. Velhasıl herkes birbirine bir şeyler yaşatır, tecrübe ettirir ve işi bittikten sonra çekip gider o kişinin yaşamından. Bir başkasından gitmek kolay, zoru kendinde kalmak. İnsanın bir de kendi kaderi vardır. Ona kendisi için biçilmiş bir rol vardır. Birçok kişi için bu bilinmez olsa da kadınların bir kısmı için o rol daha ana rahmine düştüğünde belli olmuştur. Kız demek eksik demektir. Ancak onu bir erkek tamam etmelidir. Yaşadığı coğrafyada kadının kaderidir bu. Doğduğu yer baba evi, öldüğü yer koca evidir. Geçip gitmek için gelmiştir. Hiçbir şeyin sahibi değildir. Bir göz odayı dâhi sahiplenemez onu da başkasına borçludur. Aklı da kendi gibi yarım görülür. Lafına sözüne itimat edilmez.

Bu Esma'nın sahip olduğu yaşamdı. Kulağına hep gelin gideceği, bir başkasına kadın olacağı fısıldandı. Böyle büyütüldü. Okuması da bu yüzden yasaklanmıştı aile içinde. Çünkü okudukça başka başka şeyler düşünüyor, kendine söylenelere aldırış etmiyordu. Hepsinden önce neden diye soruyordu. Kadın neden evlenmek zorunda? Neden anne olmak zorunda? Bize neden yarım deniliyor? Madem yarımız bu kadar iş yükünü neden aldık biz omzumuza? Büyük şehirlerde, başka başka ülkelerde de kadınlar böyle mi yaşıyor? Bu dünya her şeyi erkeğe mi borçlu? Biz sadece erkeği rahat ettirip çocuk büyütmek için mi geldik?

Bir zamanlar nenesinin, annesinin hatta seneler evvel hiç tanışmadığı atalarının sorduğu soruları sordu durmadan. Bunların cevabını kendi gibi nenesi de bilmiyordu. Ona da verilmemişti bu cevaplar. O da kendine biçilen elbiseden başka bir şey giymemişti ömrünce. Söyleneni bilmişti bir tek, anlatılanı dinlemişti. O yüzdendi torunu Esma'ya bu kadar kızması. Bilmediği soruya nasıl cevap verebilirdi? Yada kendi yaşamadığı hangi günü git yaşa diyebilirdi. Anadan atadan öğrendikleri gibi devam etsin her şey istedi. Çünkü bu en güvenli olanıydı. Dışarısı muammaydı. Salabilir miydi hiç bilinmeze çocuklarını, torunlarını. Kız kısmının başına yarım aklıyla kim bilir neler gelirdi. Duymuştu, görmüştü çünkü. Esma'nın elinden defterini kitabını alıp da ocağa atması bundandı. Kötü kalpli değildi ki, onun iyiliğini düşünüyordu. Sana bunlar lazım değil derken de hep öğretileni uyguluyordu. Çalışması gereken eviydi. Bugün baba evi, yarın koca evi.

Bunları sık sık düşünürdü Esma. Kendisine öğütleneni doğru bulmasa da hiç silmedi aklından. Unutmadı ki hangi düşünceye karşı savaştığını bilsin. Cahilliğin hangi boyutuyla mücadele edeceğini, kimlere cesaret vereceğini aklının bir köşesinde tuttu böyle böyle.

"Dans edelim mi?" Hamza karısının elini tutup ayağa kalktı. Esma oturduğu yerde gülerken adamı eski yerine çekmeye çalıştı. "Herkesin içinde mi?" diye sordu kısık sesle. Bağırsa bile kimse duymazdı gerçi onu. Yada onları anlayacak kimse yoktu. Navona meydanında küçük bir kafede oturuyorlardı. Akşam üzeriydi. Pazar yeri gibi kalabalıktı her yer. Bu kalabalıkta bir de sokak müzisyeni çıkmış, tüm konuşmaları yarıda kesmeye değecek kadar güzel bir ezgi çalmaya başlamıştı. Kemanın sesini duyanlar sohbete birkaç dakikalığına da olsa ara vermiş, hiç yoktan başını çevirip bakmıştı. Esma da onlardan biriydi. Hiç canlı canlı dinlememiş değildi ama keman sesi onu her seferinde büyülüyordu. Dirseğini masaya dayamış dalıp gitmişti sese. Kalabalığın uğultusu bile sanki müziğe ayak uyduruyordu. Yüzünde hoş bir gülümseme olduğunda Hamza onu dansa davet etmeye karar verdi. Elini tutup kaldırmak isterken karısının şaşırıp tedirgin olacağını tahmin ediyordu en başta da.