Κεφάλαιο 29

72 6 57
                                    

Την επόμενη ημέρα, η Μαργαρίτα στρώθηκε στη δουλειά: συγύρισε το σπίτι εκεί που ήταν ακατάστατο, φρόντισε να μπει μέσα καθαρός αέρας και φως και ετοίμασε πρωινό στη μητέρα της μαζί με το θεραπευτικό της ρόφημα. Παρά το γεγονός ότι ήταν εξαντλημένη, η Ίριδα δεν άργησε να ξυπνήσει και να σηκωθεί, κι όταν στην αρχή δεν είδε την Μαργαρίτα της δίπλα της, εκεί που είχε αποκοιμηθεί χθες βράδυ, ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται. Άρχισε να την φωνάζει ανήσυχη, μα ευτυχώς εκείνη εμφανίστηκε αμέσως.
«Τι έγινε, μαμά;» βιάστηκε να πάει κοντά της.

Η Ίριδα άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και βούλιαξε στον καναπέ.
«Θεέ μου...» ψέλλισε. «Νόμιζα...»
«Τι; Πονάς; Δεν είσαι καλά;» τη ρώτησε η Μαργαρίτα. «Λοιπόν, θα φωνάξουμε γιατρό να σε δει σήμερα κιόλας».
«Όχι, όχι, είμαι εντάξει. Δεν χρειάζεται» προσπάθησε να ξεφύγει η Ίριδα, αλλά η Μαργαρίτα δεν άκουγε κουβέντα.
«Θα τον ειδοποιήσω εγώ η ίδια. Πρέπει άλλωστε να πάω στην αγορά. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις δουλειές τώρα, χρειάζεσαι ξεκούραση».
Η Ίριδα χαμογέλασε αδύναμα και την χάιδεψε στο φακιδιάρικό της μάγουλο με την ανάστροφη του χεριού της.
«Λουλούδι μου, τι καλά που γύρισες» είπε δακρυσμένη. «Ήταν τόσο δύσκολα χωρίς εσένα, ακόμα κι η πόλη έμοιαζε βυθισμένη σε έναν αιώνιο χειμώνα. Όμως τώρα, κοίτα! Ήδη φαίνεται από μακριά η άνοιξη».
Η Μαργαρίτα κοίταξε από το παράθυρο τον χειμωνιάτικο ήλιο και χαμογέλασε.
«Πράγματι, μαμά μου».
«Υποσχέσου ότι δε θα με ξαναφήσεις ποτέ μόνη» ζήτησε η Ίριδα σφίγγοντας της τα χέρια κι ο φόβος ήταν αληθινός και στο πρόσωπο και στη φωνή της.

Η Μαργαρίτα ένιωσε να αγχώνεται μ' αυτή την πρόταση της μητέρας της. Λίγα χρόνια πριν θα της το υποσχόταν χωρίς δεύτερη σκέψη, τώρα όμως...Τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει. Η Ίριδα φοβόταν το νησί, την ήθελε εδώ στην πόλη δίπλα της για να κρύβονται μαζί στην ασφάλεια του σπιτιού στον λόφο, η μία πάντα δίπλα στην άλλη, προστατεύοντας τη μαγεία της Μαργαρίτας σαν να ήταν ακόμα μυστικό. Εκείνη όμως ένιωθε να την καλούν οι ρίζες της πίσω εκεί, σ' έναν τόπο ποτισμένο με μαγεία, με την ήρεμη και μεθοδική καθοδήγηση της Δάφνης, με την αγάπη των φίλων της και τις όμορφες αναμνήσεις τους. Δεν εμπιστευόταν πια την ήπειρο, τα μάτια της είχαν δει πολλά και καθώς έφευγε και καθώς ερχόταν. Πώς μπορούσε λοιπόν να δώσει τόσο αψήφιστα αυτήν την υπόσχεση;

Καθάρισε τον λαιμό της και έκανε διστακτικά:
«Μαμά, εγώ θα γυρίσω στο νησί».
Η Ίριδα την κοίταξε κατάματα. Δεν είπε τίποτα, αλλά το βλέμμα της την προκαλούσε. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες και απάντησε ήρεμα:
«Αυτό δε θα μου το ξαναπείς ποτέ».
«Μαμά...»
«Μαργαρίτα» την έκοψε η Ίριδα, κι έμοιαζε να μιλάει πιο σοβαρά από κάθε άλλη στιγμή της ζωής τους μαζί, τόσο που η Μαργαρίτα τρόμαξε. «Ένα έχω να σου πω. Ή το νησί ή εμένα».

Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24Where stories live. Discover now