Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24

Κεφάλαιο 5

«Έι!»

Δεύτερη φορά που αντηχούσε από μακριά αυτή η κραυγή στ’ αυτιά της. Δεύτερη φορά που εκείνη απλώς την αγνοούσε και συνέχιζε μέσα από την πόλη τον δρόμο της για το σπίτι, με την ανοιξιάτικη συννεφιά να τυλίγει τα πάντα γύρω της.
«Έι, περίμενε!» ακούστηκε ξανά πίσω της, κι η Μαργαρίτα εξακολούθησε να περπατάει χωρίς να δίνει σημασία.

Ο Θησέας, που την ακολουθούσε και της φώναζε, ξεφύσηξε θυμωμένα. Μα δε θα το έβαζε κάτω. Έτρεξε ανάμεσα απ’ τους ανθρώπους που περπατούσαν, τα λιγοστά αυτοκίνητα και τα ποδήλατα, και πρόλαβε το κοκκινομάλλικο κορίτσι μπροστά από ένα μαγαζάκι με καραμέλες κάθε είδους, σοκολάτες κι άλλα γλυκά, το πιο διάσημο στη μικρή πόλη, ειδικά όσον αφορούσε τα παιδιά.
«Έλα τώρα, γιατί φεύγεις έτσι;» της είπε πιάνοντάς την από το μπράτσο κι αναγκάζοντάς την να σταματήσει και να τον κοιτάξει. «Μένεις στον λόφο, σωστά; Είναι κοντά τα σπίτια μας. Ας πάμε μαζί, κι ας σκεφτούμε τι θα πούμε στους γονείς μας για το αυριανό με τον διευθυντή» πρόσθεσε στο τέλος, ξινίζοντας το πρόσωπό του.

Η Μαργαρίτα αναστέναξε και δάγκωσε τα χείλη της. Κοίταξε κάτω πριν πει, αβέβαια:
«Εσύ φταις για όλα.»
«Πώς;» πειράχτηκε ο Θησέας.
«Αν δεν του είχες ορμήξει όταν με έσπρωξε, δε θα γινόταν χαμός και δε θα μας έβλεπε ο επιστάτης» του εξήγησε η Μαργαρίτα. «Ας τον άφηνες ήσυχο• έτσι κι αλλιώς μαζί μου τα έβαλε κι όχι μαζί σου.»
«Μα...το είπες και μόνη σου» έκανε ο Θησέας απορημένος. «Αυτός ο πανίβλακας σε έσπρωξε. Κι έπεσες κάτω, και θα μπορούσες να χτυπήσεις πολύ άσχημα. Κάποιος έπρεπε να του το ανταποδώσει. Κι επίσης, ο μπαμπάς μου εμένα λέει πως δεν είναι σωστό να χτυπάμε τις κυρίες» κορδώθηκε μιλώντας με στόμφο.

Η Μαργαρίτα τον κοίταξε για μια στιγμή ερευνητικά. Ένα ντροπαλό χαμόγελο εμφανίστηκε ασυναίσθητα στο πρόσωπό της. Το αγόρι απέναντί της το είδε και γέλασε κι εκείνο. Ένιωσε ξαφνικά παράξενα, κάπως άσχημα, που τον είχε κατσαδιάσει για το περιστατικό με τον σπυριάρη ξανθό. Άλλωστε, απ’ το πρωί, το μόνο που προσπαθούσε να κάνει ο Θησέας ήταν να την πλησιάσει σαν φίλος, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο - ή, τουλάχιστον, τα περισσότερα - την απέφευγαν σαν να ήταν εγκληματίας ή να κουβαλούσε καμιά κολλητική αρρώστια.
Ανασήκωσε τους ώμους της.
«Έχεις δίκιο» έκανε. «Συγγνώμη. Σε...σε ευχαριστώ πολύ που με υπερασπίστηκες. Και για όλα τ’ άλλα, το ποδόσφαιρο, το θρανίο...»
«Ω, δεν κάνει τίποτα» χαμογέλασε ο Θησέας πηγαίνοντας αμήχανα μπρος πίσω, μια στις φτέρνες και μια στις μύτες των ποδιών του. «Στο σχολείο είμαστε οι ίδιοι εδώ και πολύ καιρό. Ήθελα μια καινούργια φιλία. Αν...αν το θες κι εσύ φυσικά» κόμπιασε.