Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24

Κεφάλαιο 3

Κι εκεί που ήταν χαμογελαστή και με φωτισμένο προσωπάκι, η Μαργαρίτα ξαφνικά σκυθρώπιασε. Ένα σύννεφο σκίασε τα πράσινα σμαραγδένια μάτια της. Κι ακόμα και οι κοκκινωπές φακίδες της σαν να χάσανε απότομα τη ζωντάνια τους, μοιάζοντας με μικροσκοπικά λουλουδάκια που μαράθηκαν το ένα πίσω από το άλλο με ταχύτητα αστραπής. Αυτές οι δυνάμεις! Πάντα αυτές οι δυνάμεις! Ποτέ δεν θα ξέφευγε από δαύτες όπως φαινόταν. Κι εκείνη που νόμιζε ότι, αυτή τη φορά, η μητέρα της το είχε ελαφρώς ξεχάσει το ζήτημα με το χάρισμά της - «χάρισμα» το έλεγε μονάχα εκείνη, γιατί στη μικρή Μαργαρίτα θύμιζε πιότερο κατάρα.

Σίγουρα θα αναρωτιέστε τι είδους δυνάμεις ήταν αυτές με τις οποίες η Μαργαρίτα ήταν προικισμένη από τη γέννησή της ήδη. Οι ιδιαίτερές της εκ γενετής ικανότητες άρχισαν βέβαια να εμφανίζονται μετά τα πέντε πρώτα χρόνια της ηλικίας της. Τότε ήταν που ανακάλυψε πως μπορούσε, αγγίζοντας την άγονη γη με τα γυμνά χέρια ή και τα πόδια της, να κάνει λουλούδια να ανθίσουν ή να κουνήσει με μια χειρονομία της μόνο τα κλαδιά ενός δέντρου ή με ένα κούνημα του χεριού της να κάνει τα νερά της θάλασσας να αφρίσουν ή τραβώντας απαλά το χορτάρι να το βάλει να μεγαλώσει. Την πρώτη φορά που το κατάλαβε, είχε τρομοκρατηθεί. Η Ίριδα όμως της είχε εξηγήσει με ψυχραιμία πως ήταν από τη φύση της έτσι: απόγονος μιας γενιάς γυναικών που είχαν την ικανότητα να συνομιλούν με τη γη, το νερό και τα φυτά και ακόμα και να τα ελέγχουν σύμφωνα με τη θέληση του μυαλού τους.

«Κάποτε» της είχε αφηγηθεί η Ίριδα ολόκληρη την ιστορία, «ζούσε στο νησί όπου γεννήθηκα μια σπουδαία καλή μάγισσα της φύσης με πολύ μεγάλη δύναμη. Είχε κοφτερό μυαλό και θέληση τόση για να δουλέψει το χάρισμά της, ώστε κατάφερε να ελέγχει τη γη και ό,τι φύτρωνε πάνω της, τα ποτάμια και τη θάλασσα, τον άνεμο, ως και τη φωτιά. Η μάγισσα αργότερα γέννησε τρεις κόρες, μεταδίδοντάς τους τις δυνάμεις της. Οι δυο μεγαλύτερες δυστυχώς βρήκαν το θάνατο, στα νιάτα τους ακόμη. Μα η τρίτη έζησε και πολλά χρόνια αργότερα απέκτησε το δικό της χαρισματικό κοριτσάκι...»
«Και πού είναι τώρα αυτή η μάγισσα;» την είχε ρωτήσει η Μαργαρίτα. «Η γιαγιά μου, σωστά;»

Θυμόταν καλά πως μετά από αυτή της την ερώτηση, το βλέμμα της Ίριδας είχε αλλάξει. Είχε γίνει σκοτεινό και θλιμμένο, σαν να πενθούσε για κάτι.
«Δε ζει πια» είχε απαντήσει στην κόρη της μ' έναν αναστεναγμό. «Αν σε γνώριζε, θα σε αγαπούσε πολύ και θα ήταν περήφανη για σένα.»