Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24

Κεφάλαιο 41

Από τον ίδιο αυτοκινητόδρομο που, χωρίς να το ξέρει κανείς, μια νεαρή μάγισσα εξαφανίστηκε εκείνο το βράδυ, πέρασε δύο ή τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα και ένα από τα αυτοκίνητα της αστυνομίας της μικρής πόλης της Μαργαρίτας. Το όχημα διέσχιζε αργά, με προσοχή και με όλα τα φώτα του αναμμένα τον έρημο δρόμο. Μοναδικοί του επιβάτες ήταν ο διοικητής της πόλης, που οδηγούσε με τη στολή αλλά χωρίς το καπέλο του, και η σύζυγός του, που, καθισμένη στη θέση του συνοδηγού, είχε γείρει στο πλάι κουρασμένη και έτοιμη να αποκοιμηθεί σχεδόν. Ο Άρης την κοίταξε φευγαλέα και ξεφύσηξε. Φτηνά την είχαν γλιτώσει σήμερα. Είχε βάλει μπροστά όποιο μέσο και όποια γνωριμία μπορούσε, είχε διακινδυνεύσει τα πάντα για να μην βγάλει το δικαστήριο αρνητική απόφαση για την Κλειώ, και ευτυχώς τα είχε καταφέρει.

Φυσικά το γεγονός ότι είχαν ατονήσει οι δυνάμεις της ήταν κι αυτό τεράστια βοήθεια, όπως και η καταγωγή της από οικογένεια απλών ανθρώπων και όχι μάγων, καθώς και η καταγγελία που είχε κάνει στο παρελθόν εναντίον της κόρης της Ίριδας, όσο και αν τώρα τη μετάνιωνε. Τα ελαφρυντικά ήταν πολλά και το κύρος του διοικητή αρκετά μεγάλο ώστε να κρατήσουν μακριά της τις ποινές που είχαν ήδη επιβληθεί σε άλλους μάγους και ειδικά σε Μάγους της Νόησης. Όσοι είχαν εντοπιστεί είχαν στην καλύτερη περίπτωση σταλεί σε μια φυλακή της ηπείρου μέχρι να ανοίξει η παλιά μεσαιωνική φυλακή στο νησί. Στη χειρότερη περίπτωση, τα ίχνη τους αγνοούνταν εντελώς από τη δίκη τους και μετά, και κανείς δεν είχε να πει τίποτα για αυτό. Από δω και μπρος οι συγγενείς τους, οι φίλοι τους, τα παιδιά τους, θα μάθαιναν να ζουν χωρίς αυτούς, σαν να ήταν κι αυτοί θύματα των πρόσφατων εξαφανίσεων.

Ο Άρης μπήκε επιτέλους οδηγώντας στην πόλη και πήρε τον δρόμο για το σπίτι τους στον λόφο. Όλα έμοιαζαν ήσυχα, σαν να μην τα τάραζε τίποτα, σαν να μη συνέβαιναν τα πρόσφατα γεγονότα. Ήταν σαν να έβραζε το καζάνι παντού εκτός από τη μικρή τους πόλη, που επέλεγε να ζήσει στη μοναξιά και τον λήθαργό της. Από τη μία εκείνον τον βόλευε που δεν είχαν φασαρίες, όπως στον Βορρά, από την άλλη όμως δεν άντεχε άλλο κι αυτήν την απραξία και την αδράνεια. Στο παρελθόν δεν είχε διαισθανθεί τον πόλεμο να έρχεται, τώρα όμως ήταν σαν να τον μύριζε, όπως γινόταν με τη βροχή, που στην περίπτωσή τους δε θα ήταν βροχή αλλά καταιγίδα.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι, είδε φως στα παράθυρα του κάτω ορόφου και απόρησε. Για μια στιγμή πέρασαν από το μυαλό του τα χειρότερα, αλλά το σπίτι έμοιαζε υπερβολικά ήσυχο για να συμβαίνει κάτι κακό. Πάρκαρε το αυτοκίνητο σκεφτικός, και στράφηκε στη γυναίκα του.
Η Κλειώ ανασηκώθηκε αργά. Κοίταξε έξω για λίγο.
«Ο Θησέας δεν είναι για ύπνο; Τι κάνει ξύπνιος τέτοια ώρα;» αναρωτήθηκε.
«Θα θέλει να βεβαιωθεί ότι γύρισες ολόκληρη και δεν εκμεταλλεύτηκα το ταξίδι για να σε σκοτώσω, σαν καθίκι και δολοφόνος που είμαι!» πέταξε ο Άρης ειρωνικά και βγήκε από το αυτοκίνητο, κλείνοντας την πόρτα του.
Η Κλειώ τον μιμήθηκε.
«Άρη μου, σε παρακαλώ, μην το κάνουμε θέμα τώρα» είπε. «Εντάξει, είναι έφηβος, σου λέει διάφορα από πείσμα, από αντίδραση. Μη δίνεις πιο πολλή σημασία απ’ όσο πρέπει».
«Κοίταξε να μην του σούρω κι εγώ όσα του χρειάζονται!» έκανε ο Άρης μέσα από τα δόντια του. «Αλλά τέλος πάντων, είμαι κουρασμένος τώρα, όπως φαντάζομαι κι εσύ. Πάμε να κοιμηθούμε, και θα τα σκεφτούμε όλα το πρωί» και έβγαλε το κλειδί για να ανοίξει την εξώπορτα.