Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24

Κεφάλαιο 10

Το μεγάλο δέντρο που είχε σκύψει κοντά στη Μαργαρίτα, αφήνοντάς την να παρατηρήσει τα κλαδιά και τα φύλλα του, τα ανθάκια του και τις φωλιές των πουλιών που κοιμούνταν και απαλύνοντας τη μοναξιά και τον φόβο της, ορθώθηκε τώρα ξανά. Το κορίτσι κάθισε πλάι του κι ακούμπησε την πλάτη στον κορμό του. Δε φορούσε παρά μόνο την πιτζάμα της και μια ελαφριά ζακέτα από πάνω, μα ένιωθε το δέντρο σαν ένα ζωντανό ανθρώπινο σώμα που της έδινε τη ζεστασιά του. Τα γυμνά πόδια της, αδέξια και βιαστικά στριμωγμένα στα παπούτσια της, ήταν μαζεμένα κοντά στο κορμί της, έτσι που έμοιαζε κι εκείνη σαν μικρό πουλάκι που είχε κουρνιάσει πλάι στο δέντρο για να αποκοιμηθεί. Μονάχα που μετά την απόκοσμη εμφάνιση εκείνης της φωνής και του αόρατου προσώπου στο οποίο ανήκε, η Μαργαρίτα δεν είχε καταφέρει να παραδοθεί ξανά στον ύπνο ούτε για μια στιγμή.

Μόλις ήρθε ξανά στο μυαλό της ο ζωντανός εφιάλτης, ένιωσε το δέρμα της να τρεμουλιάζει και ένα βάρος να σφίγγει το στήθος της. Δεν άντεχε να μείνει μέσα στο σπίτι και να φοβάται πως αυτό το...πλάσμα, ό,τι κι αν ήταν, θα εμφανιζόταν ξανά. Γι’αυτό κι είχε βγει έξω, κρυφά όμως από τη μαμά. Ήταν τόσες οι απορίες που χόρευαν στριφογυρίζοντας μέσα της. Ποιο ήταν αυτό το πλάσμα και πώς τη γνώριζε; Απ’ ό,τι είχε ακούσει, η φωνή ήταν γυναικεία. Γλυκιά, σαν να έσταζε μέλι, της υποσχέθηκε τόσα όμορφα πράγματα, μα κάτι την κρατούσε πίσω. Ναι, θα ήθελε πολύ να μπορεί να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της φανερά και να μη φοβάται μήπως την καταλάβει κανείς, να μην αλλάζει σπίτι και πόλη συνέχεια, να ζει σαν ένα φυσιολογικό κορίτσι που την ιδιαιτερότητά του οι άλλοι την έβλεπαν σαν χάρισμα κι όχι σαν κακή κατάρα. Όμως, πώς μπορούσε να εμπιστευτεί μια άγνωστη, κάποια που της ζητούσε να απαρνηθεί την ίδια της τη μητέρα ως ψεύτρα;

Από την πρώτη στιγμή που έμαθε πως είναι μάγισσα, η Μαργαρίτα ένιωθε την αρνητική χροιά της λέξης. Ήξερε πως και μόνο το άκουσμά της έφερνε στο μυαλό κουτσοδόντες πράσινες γριές με κουρελιασμένα ρούχα και μυτερά καπέλα, σκουπόξυλα και κολοκύθες, τσουκάλια με φίλτρα και ζαχαρένια σπίτια όπου έκρυβαν τα παιδάκια που ήθελαν να φάνε. Τα παραμύθια δυστυχώς δεν ευνοούσαν ανθρώπους με μαγικές ικανότητες σαν τις δικές της. Η κοινή συνείδηση θα θεωρούσε πάντα τις μάγισσες κακές, έτσι ήταν αναγκασμένη να παλέψει για να αποδείξει, ακόμα και στον εαυτό της μόνο, το αντίθετο. Θα ήταν παράλογο, μετά από όλη αυτή την προσπάθεια, να δεχτεί να ζήσει μια ζωή όπου όλοι θα την φοβούνταν κι εκείνη θα τους εξουσίαζε, μια ζωή που μόνο οι κακοί ονειρεύονταν. Τη ζωή που της πρόσφερε εκείνη η κακιά γυναίκα με την ίδια αθωότητα που η μητριά της πριγκίπισσας με το λευκό δέρμα και τα εβένινα μαλλιά της πρόσφερε το φαρμακωμένο μήλο.