Η φωτιά που έτρωγε λυσσασμένα την μικρή πόλη του Νότου μπορούσε να γίνει ορατή από χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που δεν μπορούσε όμως κανείς να ακούσει από χιλιόμετρα μακριά ήταν οι φρικιαστικοί ήχοι που την συνόδευαν: τα ουρλιαχτά, τα κλάματα των παιδιών, οι απεγνωσμένες κραυγές για βοήθεια, για έλεος, οι θρήνοι για τους ήδη πεθαμένους, οι φωνές που αγωνιωδώς αναζητούσαν τους αγαπημένους τους μέσα στην μεγάλη πυρκαγιά προετοιμασμένες κάθε φορά που δεν έπαιρναν απάντηση για το χειρότερο. Ούτε μπορούσε κανείς να δει με λεπτομέρεια τους ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω, να σπρώχνονται και να ποδοπατιούνται μεταξύ τους, να αρπάζουν φωτιά και να καίγονται, να προσπαθούν να περπατήσουν πληγωμένοι για να ξεφύγουν, με το αίμα τους το ίδιο να παραμορφώνει το πρόσωπο και το σώμα τους, κάνοντάς τους να μοιάζουν με φρικτά, αλλόκοτα πλάσματα. Σίγουρα όχι με ανθρώπους.
Ήταν μία ακόμα από τις πολλές μικρές κοινότητες του Νότου που είχαν βάλει στο στόχαστρό τους οι τέσσερις κορυφαίοι της ομάδας, υπό την καθοδήγηση της αρχηγού τους. Ο στόχος που τους είχε θέσει ήταν να τρομοκρατήσουν και να καταστρέψουν όσα περισσότερα μπορούσαν στην ήπειρο μέχρι οι άνθρωποι να αντιδράσουν ακραία, να κάνουν τα αντίστοιχα αντίποινα στους μάγους κι έτσι να αποκτήσει περισσότερα μέλη ο στρατός τους πριν κηρυχτεί για τα καλά ο πόλεμος. Έπρεπε όλοι οι μάγοι της ηπείρου να πιστέψουν ότι η μοναδική τους ευκαιρία για σωτηρία και ελευθερία ήταν να πάρουν θέση στην αιώνια σύγκρουση και μάλιστα να το κάνουν μαχητικά πια, στη σωστή πλευρά.
Πολύ απομακρυσμένοι από το τοπίο της επίθεσης, όπου Μάγισσες και Μάγοι της Φύσης, μαζί με μερικούς Δέσμιους, εκμεταλλεύονταν τις δυνάμεις τους για να σκορπίσουν το χάος, ένας άντρας και δύο γυναίκες στέκονταν σε ένα ύψωμα και παρακολουθούσαν την πυρκαγιά να θεριεύει. Ήξεραν τη συνέχεια, σύντομα οι δικοί τους θα εξαπλώνονταν και στα γύρω χωριά. Η απάντηση της κυβέρνησης δεν θα αργούσε να ’ρθει, ήδη οι θηριωδίες εναντίον των μάγων είχαν αυξηθεί. Απλώς έπρεπε να μην τους μείνει άλλο περιθώριο πέρα από την ομάδα τους.
Ενώ κοίταζαν, κάποια στιγμή ο άντρας, ψηλός με γκρίζα μαλλιά, έκανε δύο βήματα μπροστά και κοίταξε τον σκοτεινό ουρανό. Οι γυναίκες απόρησαν: πώς μπορούσε να δει το οτιδήποτε; Εκείνος όμως χαμογέλασε σαν να ήξερε ακριβώς τι έβλεπε. Την επόμενη στιγμή, ένα μεγάλο μαύρο κοράκι εμφανίστηκε πετώντας γρήγορα και πλησιάζοντας στο ύψωμα.Προσγειώθηκε παίρνοντας τη μορφή ενός μικρόσωμου άντρα με κατάμαυρα μαλλιά και μια ουλή στο πρόσωπο. Κοίταξε ανέκφραστος τους υπόλοιπους, ενώ ο άντρας με τα γκρίζα μαλλιά χαμογελούσε.
«Ομολογώ ότι οι μεταμορφώσεις σου για μένα είναι πάντα εντυπωσιακές, αγαπητέ Βικέντιε» είπε. «Όσες φορές και να σε δω να το κάνεις, πάντα θα ανατριχιάζω».
Ο μάγος Βικέντιος έσκυψε κοφτά το κεφάλι, σε ένδειξη χαιρετισμού.
«Νικόμαχε, Μερόπη» απευθύνθηκε σ’ εκείνον και στη γυναίκα που στεκόταν δίπλα του, που φορούσε ένα ριχτό λευκό φόρεμα με χρυσές λεπτομέρειες το οποίο τόνιζε το μελαμψό της δέρμα και τις πλούσιες σοκολατιές μπούκλες της. «Ομολογώ ότι δεν περίμενα να σας δω εδώ. Μου είπαν ότι είχατε να ασχοληθείτε με τους νέους Θεραπευτές της ομάδας».
Η Μερόπη χαμογέλασε ήρεμα.
«Τα νέα μέλη είναι πάντοτε μία πρόκληση, έχεις δίκιο» απάντησε. «Τα παιδιά αυτά που μας ήρθαν τώρα ειδικά, όλα βίωσαν συγκλονιστικές καταστάσεις, μιας και ήδη δέχονται μεμονωμένες επιθέσεις οι μαγικές κοινότητες των Θεραπευτών από εξαγριωμένους ανθρώπους. Γονείς χάνουν παιδιά, παιδιά χάνουν γονείς, τους χτυπάνε, εκμεταλλεύονται τα κορίτσια με τον χειρότερο τρόπο, καίνε τα σπίτια τους. Με τον Νικόμαχο νιώθουμε προσωπική ευθύνη να προσφέρουμε εκτός των άλλων παρηγοριά και ασφάλεια στους νεαρούς μας συμπολεμιστές».
ESTÁS LEYENDO
Μαργαρίτα #TDASG2024 #SSBC24
FantasíaΜια όμορφη άνοιξη, η Ίριδα μετακομίζει με την κόρη της τη Μαργαρίτα σε μια μικρή ήσυχη πόλη στα νότια της χώρας τους. Μια πόλη όπου τα λιβάδια είναι ξερά, χωρίς λουλούδια, κι ένα κοιμισμένο ποτάμι κυλά μέσα από τους δρόμους και τα σπίτια. Όπου οι κά...