Was dit wat we hadden verwacht? Ella, Sky en Melle

Bestemming 1

POV Emma:

Scott en ik zijn aangekomen op onze eerste bestemming. De kindjes zijn een kwartiertje geleden in slaap gevallen, dus ze weten nog niet waar we zijn. 'Hoe gaan we ze wakker maken?' fluister ik zodra we geparkeerd staan op de parking. 'Ik heb wel een ideetje' fluister hij terug. Nog voor ik kan vragen wat zijn idee is, voert hij het al uit. 'BOE!' roept hij. De kindjes schrikken wakker. 'Scott, doe dat NOOIT meer!' Ella is even in de war en Sky begint te lachen. 'Zijn we er al?' vraagt Ella. 'Ja' 'Waar zijn we dan?' 'In Lichtaart' 'In watte?' 'In Lichtaart' 'Waar is dat?' 'In de buurt van Turnhout en Herentals' 'Ja, oké, maar wat komen we hier doen?' 'Wel, Emma en ik zijn hier ooit met onze klasgenoten geweest' legt Scott uit. 'We zijn in Bobbejaanland' Ik heb geen zin meer om rond de pot te draaien en wil gewoon naar binnen. 'OMG! Echt, da's KEILEUK!' Onze Klijnentjes zijn laaiend enthousiast. 'Allee, we gaan' Al snel staan we in het park. 'Waar willen jullie in?' 'In de Revolution!' roept Sky. 'Ella, is dat voor jou ook goed?' vraagt Scott. Ella vindt snelheid en zo minder leuk als haar broer. Zij gaat liever in attracties zoals de Pony Ride of de Convoy Trucks. 'Als ik bij mama mag zitten' 'Tuurlijk Ella' 'Gaan we dan?' vraagt Sky. Al snel staan we bij de ingang van de Revolution. Sky gaat naast de meter staan. 'Ben ik groot genoeg?' 'Ja, Ella, wil jij ook er eens naast gaan staan?' Ella doet wat Scott vraagt. Ook zij is groot genoeg. Na even aanschuiven gaan we zitten. Ella bij mij en Sky bij Scott. De jongens zitten in het voorste karretje, wij in het tweede. Na de rit is het Ella's beurt om een attractie te kiezen. Ze kiest voor de Horse Pedalo. Dat is een attractie waarbij je moet fietsen om vooruit te komen. Je kan maar per twee in een karretje dus moeten we opsplitsen. Deze keer gaan Sky en ik samen. We gaan nog in een paar attracties. 's Avonds vallen de kinderen al snel in slaap, wat logisch is omdat het vandaag een drukke dag was. Scott en ik maken ons al rond 22 uur klaar om te gaan slapen. Wanneer we lepeltje-lepeltje liggen begint hij mijn nek te kussen. Ik snap al wat hij wil doen. 'Scott, de kinderen kunnen ons horen' fluister ik. 'Maar ik kan heel stil zijn' 'Ik niet' 'Dan niet' zegt hij lichtjes teleurgesteld. 'Sorry...' Scott draait zich om. 'Scott, ik wil wel maar als ze ons betrappen...' Hij reageert niet. 'Hé, ik hou nog steeds van jou' Hij zucht. 'Wat is er?' 'Niks' 'Scott, er is wel iets. Ik ben niet blind' 'Gewoon, ik... Ik weet het niet' Ik draai me om en ga dicht tegen hem aan liggen. 'Moest er iets zijn, mag je het altijd zeggen' 'Ja' Na een tijdje vallen we in slaap. De volgende dag zijn we terug naar het park gegaan.