Was dit wat we hadden verwacht? Ella, Sky en Melle

Wil ik dit wel?

POV Ella:

We zijn nu al een tijdje aan het wandelen, ik heb geen idee meer waar we zijn. Ergens in de verre buitenwijken van Antwerpen. Ik ben ook al een tijdje niemand meer tegengekomen. Wat zou Alex van plan zijn? 'We zijn er' zegt hij. We staan in een verlaten fabriek. 'Wat gaan we doen?' 'Zie je zo wel' is zijn antwoord. Hij neemt een deken uit zijn rugzak en leg het op de grond. 'Kom erbij!' zegt hij terwijl hij gaat zitten. Eens ik zit, leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Hij legt zijn hand op mijn dij. Langzaam glijdt zijn hand richting de binnenkant van mijn benen. Dan raakt hij met zijn ander hand mijn borsten aan. Wil ik wel dat hij dat doet? Hij tilt mijn trui en T-shirt op en doet ze uit. Mijn bh volgt al snel. Hij raakt mijn borsten aan. Dan gaat hij verder naar beneden. Hij doet mijn broek half uit waardoor die op mijn knieën hangt. Nu begint ik te twijfelen. Wil ik dit wel? 'Alex, ik ben hier nog niet klaar voor. Kan je alsjeblieft stoppen?' Alex grinnikt op een enge manier. 'Als je wil kan je weggaan, maar dan krijgt meneer de directeur dit filmpje te zien' Hij opent zijn gsm en laat me een filmpje zien van eerder deze avond. Je ziet duidelijk dat ik de graffiti spuit. Dat mag echt niet uitkomen. 'Als je hier ooit iets van tegen iemand durft te zeggen, ziet iedereen dit filmpje' Fuck. 'En deze foto's' Hij neemt veel foto's van mijn lichaam. Heel mijn lichaam. 'Dus ik vermoed dat ik verder mag gaan' Tegen mijn zin knik ik. Misschien is het wel tijd dat ik ontmaagd wordt. Ik ben al 15. Alex neemt geen tijd op mij opgewonden te maken en begint direct. Het doet heel veel pijn. Ik probeer niks meer te voelen en niet meer te denken. Al vrij snel is hij klaar. Voor mij voelde het als een eeuwigheid. Hij vertrek gewoon, hij zegt niet eens dag ofzo. Snel doe ik iets aan. Ik kijk hoe laat het is, 3 uur. Zachtjes begin ik te huilen. Dit was niet hoe ik mijn 15de verjaardag voorstelde. Geleidelijk aan begin ik steeds harder te huilen. Dit kan niet echt gebeurd zijn. Na een kwartier gehuild te hebben, open ik Google Maps om de weg terug te vinden. Eerst neem ik nog foto's van de fabriek. Misschien dat ik die ooit zou kunnen gebruiken..

Heftig deel hé? Hadden jullie dit verwacht? Laat jullie mening maar achter in de comments! Ik vind het heel lastig om dit soort scenes te beschrijven. Vonden jullie dat ik dit goed heb gedaan? Als jullie tips en/of opmerkingen hebben, laat ze dan aub weten. Ik wil iedereen die dit verhaal leest bedanken voor de 2k reads die ik heb behaald met dit verhaal! Check zeker ook nog mijn andere verhalen, Hart Verloren (scemma) en Naomi's verhaal (een niet-#LikeMe verhaal maar wel leuk). Van Naomi's verhaal ga ik het tweede deel plaatsen bij 25 reads, het 3de bij 50, het 4de bij 100 en 4de en laatste bij 200. Love you!