Kiedy go poznałam żyłam w przekonaniu, że to co o nim mówią to tylko plotki. Głupio wierzyłam, że pomimo tego wszystkiego odnajdę również spokój. Ale problem polegał na tym, że zamiast spokoju przyniósł do mojego życia ogień, który nieuchronnie miał...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Cassie
Czułam się jakbym była w zawieszeniu, jakbym biła się z własnymi myślami. Czułam, że wyrzuty sumienia wreszcie mnie przerosną, że w końcu wybuchnę i wkopię nie tylko siebie ale również Liv. Z drugiej strony byłam dorosła i sama podejmowałam głupie decyzję w końcu jeśli będą tego jakieś konsekwencję to dosięgną tylko mnie.
Leon siedział właśnie na wysokim krześle barowym zajadał swoją ulubioną sałatkę, zjawił się w mojej pracy przeszło pół godziny temu. A ja od tamtej pory czułam moje szybko bijące serce i wyrzuty sumienia, chciałam się przyznać, ale wiedziałam również, jaka będzie jego reakcja. - Ty mnie słuchasz? - zapytał biorąc łyk swojej dietetycznej coli.
Uniosłam wzrok i napotkałam jego błękitne oczy, wycierałam właśnie szklanki za barem, a dłonie trzęsły mi się na tyle, że cudem było, że jeszcze nic nie upuściłam. - zamyśliłam się.
Westchnął, pokręcił głową i odstawił szklankę. - Mówiłem, że mój ojciec jadł wczoraj kolację z Evansem - Szeryf Evans przyjaźnił się z panem Millerem, wielokrotnie słyszałam te wszystkie historie, które Leo podstępnie podsłuchiwał. Zresztą ich przyjaźń stwarzała same korzyści w oczach mojego przyjaciela. Zawsze przymykano oko na jego małe występki, za szybką jazdę czy niezapłacony mandat parkingowy. - Podobno kilka dni temu odbył się jakiś nielegalny wyścig na starym lotnisku - poruszył sugestywnie brwiami. Dreszcz przeszedł po moich ciele, powodując, że się wzdrygnęłam. Cholerny wyścig, w którym brałam udział. Mój żołądek zacisnął się ze stresu, patrzyłam jak chłopak ponownie wraca do jedzenia sałatki po czym ponownie na mnie spogląda. - Z jednej strony jestem ciekaw jak to wygląda, no wiesz ścigają się na pieniądze? Losowo pytają siebie nawzajem kto chce wziąć udział? - zaśmiał się.
Uśmiechnęłam się sztucznie próbując ukryć zakłopotanie. - Nie mam pojęcia Leo. - odpowiedziałam odstawiając ostatnią szklankę, chłopak odwzajemnił uśmiech a następnie zeskoczył z krzesła, wyjął pieniądze z tylnej kieszeni jeansów i położył je obok niedokończonej sałatki. - zbierasz się już?
- Niestety, muszę jechać odebrać jakieś ważne dokumenty ojca z kancelarii. - zarzucił kurtkę na swoje ramiona i już miał wychodzić ale odwrócił się posyłając mi zaciekawione spojrzenie - Liv się do ciebie odzywała? Suka nie daje znaku życia.
Doskonale wiedziałam czym na tyle zajęta była Olivia, najprawdopodobniej właśnie pieprzyła się z Matteo.
- Mówiła, że ma coś do załatwienia ale nie wdawała się w szczegóły. - skłamałam.
- Kiedyś ją uduszę - z tymi słowami opuścił lokal a ja poczułam się jeszcze gorzej niż przedtem, jak tak dalej pójdzie będziemy musiały mu powiedzieć, to nie jest fair, przyjaźnimy się i powinien znać prawdę. Wzięłam głęboki oddech i powróciłam do pracy starając się dłużej o tym nie myśleć.
