Overwinnaar

37.

37.

Met een ruk gooide Sira de deur van haar slaapkamer dicht. De tranen stroomde over haar wangen. Ze liet zichzelf op haar bed vallen. Ze was kapot. Ze had zich nog nooit zo ellendig gevoelt. Oké, misschien had ze zich ellendiger gevoeld toen ze brand had veroorzaakt in Daan haar oude huis of die ene keer toen ze haar been brak en daarna niet meer durfde te voetballen maar deze dag stond zeker in haar top drie van ellendigste momenten ooit.

'Sier?'

Daniëlle klopte op de deur.

'Ga weg Daan.' Schreeuwde Sira huilend. Ze wou met niemand praten. Ze hoefde geen medeleven. Addy en Daniëlle hadden haar geprobeerd in de auto te troosten door lieve dingen tegen haar te zeggen maar ze wilde het niet horen. Ze probeerde alleen maar lief te zijn, omdat de rest van de wereld haar haatte. Iedereen die Ajax een warm hart toedroeg haatte haar.

De woorden van Jan bleven door haar hoofd spoken. 'Normaal verliezen we met z'n allen maar vandaag.. vandaag heb jij in je eentje verloren.' Het waren keiharde woorden.

Nadat Jan was weggelopen haastte Sira zich naar de kleedkamer waar ze nog een keer op haar donder kreeg van haar teamgenoten. Zonder te douchen was Sira de kleedkamer uitgelopen. Overstuur was ze naar de kantine gerend waar haar zus en Kika thee zaten te drinken.

Helemaal overstuur viel Sira haar zus in de armen. Kika leidde Sira de kantine uit om geen scene te schoppen en Daniëlle volgde met haar krukken. Ze besloten in de auto op Addy te wachten en langzaam werd Sira rustiger. Na een kwartier was Addy eindelijk bij de auto en namen ze afscheid van Kika die nog een lange terugreis richting Twente voor de boeg had.

'Ik weet dat je niet wilt praten, maar mocht je je bedenken ben ik er voor je. Ik zit in de woonkamer.' zei Daniëlle. Sira antwoordde niet en snikte. Ze huilde zo hard dat haar ogen er pijn van begonnen te doen. Het was zo oneerlijk. Het leven van een profvoetbalster zag er zo makkelijk uit en het ging iedereen zo gemakkelijk af, maar waarom zat bij haar alles tegen?

Sira pakte haar telefoon en ze zag dat heel het internet volstond met haar misser. Maar waar het nog meer over ging waren de boze woorden van de trainer. ESPN had het moment gefilmd en de beelden werden online massaal gedeeld. Sira las wat reacties. Er waren mensen die het voor haar opnamen maar er stonden vooral veel reacties van jongens die het vrouwenvoetbal afkraakten. Sira legde haar telefoon weg. Hoe meer reacties ze las hoe verdrietiger ze ervan werd. Mensen konden zo gemeen zijn. Het was één foutje.

Sira wou niet langer op haar kamer zitten en zelfmedelijden hebben dus besloot ze een rondje te gaan wandelen. Met een voetbal onder haar arm liep ze de woonkamer in. Addy en Daniëlle zaten aan de keukentafel te rummikuppen.

'Ik ga even een rondje wandelen. Ik ben zo terug.'

Sira pakte haar jas. 'Wil je dat ik meeloop?' vroeg Addy. Sira schudde haar hoofd. 'Ik wil alleen zijn.'
'Ben je wel voor het donker thuis? Ik wil niet dat je alleen door Amsterdam rondzwerft.' zei Daniëlle terwijl ze drie steentjes op tafel neerlegde. 'Jaja.' antwoordde Sira.

Sira liep weg en Daniëlle en Addy keken de zeventienjarige na. 'Moeten we ons zorgen maken?' Addy keek naar Daniëlle. 'Niet perse. Sira loopt altijd weg van haar problemen. Ze komt vanzelf wel weer terug.' antwoordde Daniëlle. 'Weet je het zeker?'

Daniëlle knikte. 'Sira praat niet graag over haar gevoelens. In Londen ze wel tientallen keren weggelopen. Uiteindelijk is ze altijd terug gekomen. Dat zal nu niet veel anders zijn.'

'Was je niet bang dat ze zou verdwalen in Londen?' vroeg Addy. 'Niet echt. Ik was eerder bang dat haar iets ergs zou overkomen. Ze is en blijft mijn kleine, eigenwijze zusje.' antwoordde Daniëlle.

Addy legde drie verschillende vieren op tafel naast elkaar en bedachtzaam keek Daniëlle naar haar bord met steentjes.

'Waarom liep ze zo vaak weg dan? Sira heeft mij wel vertelt over Londen, maar niet dat ze zo vaak is weggelopen.' Nieuwsgierig keek Addy Daniëlle aan. 'Verschillende redenen. Ze was op dat moment een echte puber en zat in een tweestrijd met haar zelf. Ze werd om de kleinste dingetjes boos.'

'Klinkt lastig.' Vond Addy. Daniëlle knikte. 'Was het ook. Voor haar, voor mij, Beth, mijn ouders. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar. Dat komt onder andere ook door jou.' zei Daniëlle met een grote glimlach op haar gezicht.

'Door mij?' Addy werd rood. 'Ik hoorde dat jullie morgen een maand hebben. Hebben jullie nog wat speciaals gepland?' vroeg Daniëlle geïnteresseerd. 'Is dat een ding? Moet je iets speciaals plannen als je een maand hebt?' Addy raakte in paniek. 'Hey, rustig! Het is maar een vraag. Sommige koppels doen het wel. Andere niet.'

'Denk je dat Sira er om geeft?' vroeg Addy. 'Dat durf ik niet te zeggen. Sier is de laatste twee maanden best afstandelijk tegen mij.' biechtte Daniëlle op. 'Oh.' Addy wist niet wat moest zeggen. 'Weet jij hoe het komt?'

Addy schudde haar hoofd. 'Soms zou ik willen dat ik in haar hoofd kon kijken en kon zien wat haar allemaal bezig houd. Ik heb geen idee. Sorry.'