Overwinnaar

01.

01.

'Sira, kan je even naar beneden komen?' Daniëlle stond onderaan de trap. 'Kom eraan!' Riep Sira. Ze was bezig met haar wiskunde huiswerk. Snel schreef ze het antwoord op van de som die ze zojuist had uitgerekend. Daarna schoof ze haar stoel naar achteren en ze stond op.

Sira liep naar beneden en ze zag Daniëlle en Beth aan de keukentafel zitten. Ze keken beide behoorlijk serieus. 'Is er iets mis?' Vroeg Sira zachtjes. 'Kom even zitten.' Daniëlle klopte op de stoel naast haar en Sira nam plaats. 'We moeten iets bespreken.' Begon Beth.

'Wat moeten we bespreken?' Wantrouwend keek Sira het tweetal aan. 'We gaan verhuizen.' Daniëlle besloot meteen met de deur in huis te vallen. 'Wat?' Sira sprong op. 'Zijn jullie gek geworden? Hoezo gaan we verhuizen?'

'Jij en Daan gaan verhuizen. Ik blijf hier.' Zei Beth zachtjes. 'Wat!' Sira kon haar oren niet geloven. 'Waarom?' Verwachtingsvol keek ze naar Daniëlle. Het was te hopen dat ze een verklaarbaar antwoord had want anders had ze een groot probleem.

'Ik ga bij een andere club voetballen.' Zei . 'Welke club?' Vroeg Sira. 'Lyon.' Antwoordde Daniëlle. 'Maar dat is in Frankrijk.' Riep Sira uit. Ze keek naar Beth die zwijgend voor haar uitkeek. 'Ik weet het. Het was ook een lastige keuze maar zo'n kans als deze krijg ik misschien maar één keer.'

'En ik dan? Moet ik mee naar Frankrijk?' Vroeg Sira. 'Als je dat wilt. Je mag ook terug naar ons pap en mam in Nederland.' Antwoordde Daniëlle. 'En Beth dan?' Sira keek naar Beth. Beth zat nog steeds stilletjes voor haar uit te staren. 'Die blijft bij Arsenal voetballen.'

'Hoe kun je die keuze zomaar maken?' Opeens werd Sira boos. Ze zag een verhuizing helemaal niet zitten. Ze had het net zo naar haar zin in Engeland.

Nadat Daniëlle samen met de oranjeleeuwinnen zilver haalde op het WK twee jaar geleden was er veel veranderd. Er brak corona uit en wereldwijd ging alles op slot. Ook in Engeland ging alles op slot. Beth, Daniëlle en Sira zaten elke dag thuis. Daniëlle en Beth hadden toestellen gekregen van de club waardoor ze thuis konden sporten en Sira deed elke dag wel even met hun mee.

Inmiddels was het 2021 en de olympische spelen kwam eraan. Over twee maanden vertrokken de oranjeleeuwinnen naar Japan en Daniëlle hoopte natuurlijk deel uit te maken van die selectie. Daniëlle droomde er al jaren van om mee te doen aan de olympische spelen.

'Sira, ga eens rustig zitten.' Daniëlle probeerde haar zusje te kalmeren maar Sira wou het er niet meer over hebben en ze vluchtte naar haar kamer.

Daniëlle wou haar zusje achterna gaan maar Beth hield haar tegen. 'Laat haar maar. Het is logisch dat ze zo reageert. Londen voelt eindelijk als haar thuis en nu moet ze weg naar Nederland of naar een totaal onbekende omgeving in Frankrijk. Als je nu naar haar toe gaat maak je het waarschijnlijk alleen maar erger.' Zei Beth. Daniëlle knikte. 'Misschien heb je gelijk.'

Ondertussen was Sira op haar bed gaan liggen. Ze stopte haar hoofd in haar kussen. Er gleed een traan over haar wang. Waarom moest Daan nou zo nodig naar Lyon? Het leven was zo goed in Londen. Sira ging met plezier naar school en na schooltijd voetbalde ze drie keer in de week bij een voetbalvereniging in de buurt.

Ze had twee jaar geleden nooit gedacht dat ze het hier zo naar haar zin ging hebben maar het was echt zo. Ze had weer plezier in het leven en ze had een doel. Sira wou profvoetbalster worden. De weg was nog lang en de kans dat het ging lukken was klein maar zolang er een kans was wou Sira ervoor gaan. 

Haar vader en Daan coachte haar en met behulp therapie, familie, teamgenoten en vrienden kwam Sira een heel eind. De tijd zal leren of haar droom gaat uitkomen maar Sira had er een goed gevoel bij. Ze wist hoe lastig het was om de top te bereiken. Niet veel mensen bereikten de top maar zolang ze een kans had moest ze die grijpen.

Er werd op de deur van Sira haar kamer aangeklopt. 'Ga weg!' Riep Sira zonder op te kijken. 'Kunnen we even praten?' Klonk Daniëlle haar stem. 'Ik wil niet praten.' Antwoordde Sira. De deur ging open en Daniëlle kwam naar binnengelopen. 'Ik zei dat ik niet wou praten.'

'Maar ik ben jouw zus en ik bepaal dat we wel even gaan praten.' Daniëlle ging op de rand van Sira haar bed zitten. Er volgden twee minuten stilte. Beide zeiden de zussen niks. Sira dacht aan de verhuizing. Het idee dat ze Londen moest achterlaten vond ze vreselijk. Ze had de afgelopen twee jaar hier een leven opgebouwd. Ze wou niet ergens anders wonen. Ze wou in Londen blijven..